SUSKE EN WISKE 328
Sterrenrood
Luc Morjaeu + Peter Van Gucht • Standaard Uitgeverij
48 p. (SC)
|
|
| Vintagespul |
|
Ergens aan de Schelde, niet ver van het Antwerpse MAS, staat het geweldige Red Star Line-museum verborgen. Vanuit dit wat verloren gebouw maakten meer dan twee miljoen passagiers vanuit heel Europa de oversteek naar Noord-Amerika met de bekende stoomschepen. Hun verhaal, hun drama en hun geluk kan je er in de eerste lijn ervaren, balancerend tussen een scherpe ontluizingsgeur en zilte zeelucht. In de beste Vandersteen-traditie stoppen ook Suske en Wiske hier even. Neen, niet om het verhaal van passagier Albert Einstein te volgen, maar om ons een verborgen geschiedenis te onthullen van de Poolse lustige weduwe Zydonya en haar zoon Cuzke die er samen met ene Wiske, het nichtje van Rosse "Lachende Wolf" John naar Canada vertrok. Natuurlijk gebeurt er flink wat aan boord. Maak zelf maar een samenvatting met de woorden "diamant", "lappenpop" en "inspecteur Hercule Poirot Lambique". Maar in tegenstelling tot andere promostrips zoals De Efteling-Elfjes of De Kattige Kat is dit een album dat er wel toe doet. Het onthult niet alleen een flink deel van de verborgen geschiedenis van de bekende helden, maar is bovenal gewoon een goede strip. Alweer.
Ja, alweer. De jongste jaren heeft de reeks echt wel zijn derde of is het al zijn vierde adem hervonden. Scenarist Peter Van Gucht schrijft vlot en de tekeningen van Luc Morjaeu stralen een moderne frisheid uit. Bovendien kreeg de reeks recent een bijkomende kwaliteitsinjectie door de minutieus uitgewerkte decors van Christian Verhaeghe, in een ver verleden tekenaar van Talent-reeksen als Kroniek der Guldensporenslag en Bezette Stad. Op de voorgrond speelt Morjaeu enorm met gelaatsuitdrukkingen. Elk kadertje toont een uitvergrote emotie bij elk van de protagonisten. Is het banale overacting? Is het een teveel aan manga? Feit is dat onze kinderen dol zijn op die mimieken en dat het eigenlijk wel werkt. Meer nog, ze verzamelen, lezen en herlezen de jongste albums alsof het de enigste strips zijn die ze hebben. Het bizarre is dat deze prille tieners de geweldige klassiekers van Willy Vandersteen en de eerste Paul Geertsen, nu al twee jaar volledig links laten liggen. Ze lusten ze niet. We begrijpen het echt niet. In plaats van hierover verder te tobben, pakken we zelf nog eens deze Sterrenrood vast. Ook na deze lezing kunnen we alleen maar besluiten dat dit een vintage Sus en Wis is. En zo hoort het! |
|
| > WOUTER PORTEMAN — december 2014 |
