|
"Ik beschrijf geen geschiedenis, maar levens", schreef de Grieks-Romeinse historicus Plutarchus in zijn Vitae Parallelae, en meerbepaald die van Oude Romeinen als Julius Caesar en Romulus en Oude Grieken als Perikles en Alexander de Grote. Twintig eeuwen later doen André Juillard en Yves Sente dat ook graag met old chaps Blake en Mortimer. Beide auteurs hebben een voorkeur voor het ontrafelen van de levens van de kapitein en de professor: in hun De Sarcofagen van het 6e Continent leerden we meer over hun jeugd, in De Eed van de Vijf Lords over het begin van Blakes carrière. In De Staf van Plutarchus staat de eerste ontmoeting tussen onze helden en hun aartsvijand centraal.
Voor dit album namen Juillard en Sente weer Milochs Chronoscaaf om in het verleden te duiken, meer bepaald naar de door geestelijke vader Edgar P. Jacobs' onbeschreven periode vlak voor de oorlog met de Aziatische dictator Basam-Damdu: vóór de aanvang van de avonturen van Blake en Mortimer in 1946 — bijna zeventig jaar geleden! Over old chaps gesproken! — bevinden we ons aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Er is nog niet afgerekend met de moffen of er dreigt al hommeles met de Mongolen. Op de foto's van twee vermoorde Britse bergbeklimmers is te zien dat in de Himalaya raketten opgesteld staan. Kapitein Blake, die nog maar net in het prototype van de Golden Rocket de Houses of Parliament in Londen gered heeft van een Duitse aanval, wordt dankzij zijn heldendaad en de dreiging van de Derde Wereldoorlog gedetacheerd naar een geheime basis in Scaw Fell om er te werken aan euh... geheime wapens. In een decor trouw aan hoe Jacobs het destijds tekende ontmoet hij zowaar — by Jove! — zijn oude vriend Philip Mortimer, die behalve het sleutelen aan Golden Rockets en nepduikbootbakens op de eerste plannen broedt voor het ultieme wapen, de Zwaardvis. Op de MI6-basis in Bletchley, waar de Britse spionagedienst met (de)coderingen ook aan een versnelling van het einde van de Tweede Wereldoorlog werkt, ontmoeten beiden de 'specialist Slavische talen' — good Lord! — ene kolonel Olrik. Al snel — zo is Olrik — laat die zijn masker vallen en blijkt hij in dienst van de Mongolen te zijn. En natuurlijk poetst hij weer ongehinderd de plaat, demonisch — zo is hij ook — lachend: ha ha ha! Ondanks Olriks bemoeienissen, bijgestaan door enkele verraderlijke handlangers, slagen de old boys erin hun missie in Gibraltar aan de Middellandse Zee met de duikbootbakens uit te voeren, waardoor de nazi's afgeleid worden van een mogelijke invasie in Normandië en de Tweede Wereldoorlog er snel opzit. Op naar de volgende Wereldoorlog!
Ligt het aan Juillard en Sente? Alleszins herneemt na het tegenvallende vorige album (De Septimus-Golf van Antoine Aubin, Étienne Schréder en Jean Dufaux) de postume reeks weer sterk, met flink wat actie, sierlijke vliegende tuigen, een grote portie spionage en verraad. Enigszins misleid door vorige Juillard en Sente-albums met enkele sterke heldinnen, misten we hier enkel een vrouwelijke touch. Of die zou van mrs. Benson moeten komen, die we tot nog toe kenden als de huishoudster van de boys, maar nu eigenlijk de weduwe van een van hun superieuren blijkt te zijn. Weten we meteen ook hoe de chaps op Park Lane 99 bis terechtkwamen. Met de Mongoolse spion Zhang Hasso en een in Scaw Fell achtergelaten verklikker leggen Juillard en Sente een link naar het vervolg van het verhaal, dat we volgens de laconieke auteurs op de laatste plaat "weldra" kunnen lezen: Het Geheim van de Zwaardvis. We hoeven niet te wachten — en beginnen met veel goesting de eerste Jacobs-boeken te herlezen. Als dat de bedoeling was: wij zeggen, goed gedaan, oude jongens, draag verder! |
