Dat Wonder Woman geen frêle deerne is om met fluwelen handschoentjes aan te pakken, was ons al wel duidelijk. In zowel De Hiketeia als Batman: Fortunate Son, ondertussen allebei vertaald door RW Uitgeverij, gaf ze Batman lik op stuk. In deze herstart van de comicreeks die al sinds 1941 liep — ze is daarmee een van de oudste superheldinnen — kom je haar (vernieuwde) oorsprong te weten.

Als kind van de koningin van de Amazones is Diana een buitenbeentje op Paradise Island. Hoe, door wie en waarom ze aan haar superkrachten kwam, is een geheim waar ze tot haar grote verbijstering achterkomt. Voor nieuwe lezers een verduidelijking, voor oudere lezers van Wonder Woman wellicht een openbaring. In elk geval zorgt het voor een reeks gebeurtenissen waarbij zelfs de goden van de Olympus het met elkaar aan de stok krijgen.

Als feministisch icoon is de rol van Wonder Woman nu wel uitgewerkt. In deze bundeling is ze aanvankelijk een speelbal van de intriges en machtsspelletjes die boven haar hoofd afspelen. Dat blijft niet duren, snel genoeg neemt ze het heft opnieuw in handen. Dat maakt niet meer dan een kordate "Ik ben Wonder Woman" je wel duidelijk.

Voor de tekeningen van Cliff Chiang is de term "duisternis" van toepassing. Vooral de vet aangezette inkting van Dan Green valt ons reuzegoed mee. Maar wanneer Tony Akins het van Chiang overneemt voor de laatste twee gebundelde comics wordt het toch wat banaler van lijnvoering. Een ander vervelend euvel zijn de doorschemeringen van Italiaanse teksten onder de vertalingen in de zwarte tekstkaders. Dit soort slordigheden doen deze Nederlandstalige start geen eer aan. Maar laat je er alsjeblieft niet van weerhouden om je in de wereld van Wonder Woman te storten. Ze is het waard, jong!