"Als je links bent omdat je probeert jobs van je werknemers te vrijwaren en hen dat werk in aangename omstandigheden wilt laten doen, dan ben ik wellicht links. Maar om een sociaal beleid te voeren, heb je geld nodig, en dus moeten de bedrijven winst maken. Ik ben dus ook een rechtse kapitalist." Niemand die zo goed zijn eigen dilemma kent als Largo Winch, de miljardair in spijkerbroek. Net omdat hij zich verbazend snel heeft aangepast aan de wet van de dollar, wordt hij voortdurend beoordeeld en veroordeeld door links en rechts. In dit nieuwe tweeluik krijgt de ideale schoonzoon het aan de stok met moslimextremisten. Zij willen Largo uit de weg ruimen, net omdàt hij het kapitalisme een menselijk geloofwaardig gelaat geeft waardoor de wereld minder verdorven wordt en zo de harde islam minder bestaansrecht geeft. Largo zal het worst wezen. Hij werd, sinds lang, oprecht verliefd op een meisje, Saïdee. Haar naam klinkt even verleidelijk als ze is.

Het concept van de Largo Winch-tweeluiken is genoegzaam bekend. Economische manipulaties op mensenmaat vertalen, wat mooie langbenige meiden in problemen redden waarbij Here Largo Zelve de capriolen van James Bond ruimschoots overtreft, en klaar is Kees. Even geloofwaardig als Bill Gates die persoonlijk aan onze oma gaat uitleggen waarom ze in Windows 8 niet meer op start moet klikken om haar computer af te sluiten. Maar je moet al een serieuze heikneuter zijn om Largo Winch geen goede stripreeks te vinden. Jean Van Hamme kent de truken van de foor, maar zijn insteek en dialoogkracht blijft ons boeien.

Maar wat ons dit deel vooral is opgevallen, is het professionalisme van de onderschatte Philippe Francq. We geloven hem als hij hier beweert dat hij weken heeft getobt over hoe een scène in beeld te brengen. We zien het plezier als hij de haartooien van Domenica en Saïdee laat afhangen van hun gemoed. We glunderen mee als hij besluit om even geen achtergrond te tekenen als Largo en Saïdee elkaar voor het eerst zien. Alles verdwijnt in het niets. Een echte coup de foudre. Vuurwerk in stralend wit. Het moge duidelijk zijn dat de Belg op geen enkele plaat kiest voor de gemakkelijkheidoplossing. Uitgewerkte stadsgezichten alterneren prachtig met de zoveelste maatpakkenscène. Op beide terreinen ligt Francqs sterkte in de gevarieerde camerastandpunten. Zijn close-ups en perspectieven stuwen het ritme gepast omhoog en omlaag. Zijn Photoshopvrije tekenstijl oogt nog altijd even fris als twintig jaar geleden.

We gaan niet rond de pot draaien. Crossfire is een goede Largo Winch. Nog maar eens.