Marik is een leerlingdrakenridder die samen met enkele andere leerlingen per luchtschip op weg is naar Turennes om daar geschiedenislessen te volgen. Helaas voor haar wordt het schip aangevallen door een draak en stort neer. Ze komt terecht in een desolaat niemandsland waar ze een groots avontuur beleeft en een dierbare relatie start.

Voor dit deel koos het scenaristenduo Ange voor een minder episch, maar meer karaktergestuurd verhaal. De draak legt vrijwel aan het begin al het loodje en vanaf daar is het meer een persoonlijke reis voor Marik. Zij is dan ook geen stereotype heldin. Een impulsieve vechter die graag het gezag op zich neemt. Zoals zoveel delen in deze reeks is hier ook weer sprake van een verteller die het nodige commentaar levert bij de gebeurtenissen en het geheel in perspectief plaatst. In tegenstelling tot eerdere delen is dit deel niet echt van belang voor de geschiedenis van de orde. Er komen dan ook geen sleutelfiguren in voor. De personages zijn allen goed uitgewerkt en de dialogen zijn om van te smullen. De ontwikkelingen in de relaties tussen de hoofdpersonen zijn mooi opgebouwd en komen geloofwaardig over. Het einde lijkt misschien wat voorspelbaar, maar de scenaristen schotelen de lezer toch nog wat onverwachte ontwikkelingen voor aan het eind.

Het tekenwerk van Edouard Guiton past zeer goed bij het verhaal. De lege woestenij die hij creëert, reflecteert prachtig het coming of age-verhaal en biedt tegelijkertijd een geweldige achtergrond voor het avontuurlijke aspect. Het verhaal verandert niet echt van setting, maar Guiton brengt binnen die setting toch weer kleine verschillen aan. De vele groepen personages hebben ook ieder een duidelijke eigen stijl, van de door de Veill aangetaste nomaden tot de slavenhandelaren. Maar ook de individuele personages zijn duidelijk van elkaar te onderscheiden. Guiton speelt bovendien een beetje met de fantasyclichés zoals door een van de helden neer te zetten als grofgebouwde druipsnor. Ook de actiescènes zijn mooi in beeld gebracht met verschillende vechtposes voor verschillende personages. Waar de leerlingdrakenridders sierlijke martial arts-bewegingen maken, moeten anderen het eerder hebben van hun brute kracht.

Dit deel van De Orde van de Drakenridders is misschien niet het beste deel uit de reeks, maar het is mogelijk wel het deel met de meeste diepgang, de best ontwikkelde personages en het meest verassende einde tot nu toe. Een solide scenario en zeer aangenaam tekenwerk zorgen opnieuw voor een bijzonder prettige leeservaring.