Eindelijk, na meer dan twee jaar wordt ons geduld beloond met het afsluitende album van Sherlock Holmes & de Necronomicon. Maar het resultaat mag gezien worden. Tijdens een maanden durende expeditie naar Antarctica heeft Sherlock het vermoeden dat men morrelt aan zijn brein. Als hij tijdens een hallucinatie zijn strijd herbeleeft aan de Reichenbachwaterval verliest niet Moriarty het leven maar Holmes. Terug in Londen gaat hij op zoek naar diegene die de illusie veroorzaakte. Maar Londen is tijdens zijn afwezigheid veranderd. Al zijn tipgevers werden om het leven gebracht. Tot een aanwijzing van Megan Donnelly, een paragnoste, hem naar het kerkhof van Overday voert waar hij een flauwte krijgt. Bij zijn ontwaken bevindt hij zich in handen van aartsvijand Moriarty, die tijdens de strijd bij Reichenbach via magische krachten zijn geheugen en persoonlijkheid bij Holmes onderbracht. Occulte tekens aangebracht door magiër Taher Emara moeten Moriarty's geest opnieuw overbrengen. Een politie-inval maakt echter abrupt een einde aan de overdracht. Voor Moriarty zit er niets anders op dan het Necronomicon te pakken te krijgen, een door een Syriër in 732 geschreven occult boek. Om zijn doel te bereiken, schuwt hij geen enkele vorm van geweld. Eens het boek in zijn bezit kan hij transformeren als ultieme meester van het kwaad.

Scenarist Sylvain Cordurié heeft heel wat in zijn mars. Eerder wist hij ons al treffend te overtuigen met Ravermoon, De Heren van Cornwall en Mandragora. Met de verhalen van Sherlock Holmes overtreft hij zichzelf. Hij plaatst zijn figuren in het historische Londen anno 1891. Het is een mysterieus, somber ogend Londen wat een extra iets aan het verhaal toevoegt. Het scenario klopt van A tot Z, is zorgvuldig uitgewerkt met respect voor en verwijzingen naar het werk van Conan Doyle, de geestelijke vader van Sherlock Holmes. Het scenario bevat heel wat geweld, maar dat houdt — hoe raar het ook mag klinken — flink de vaart in het verhaal. Dankzij dit verhaal wordt een nieuw succes toegevoegd aan de avonturen van de bekendste fictieve detective uit de negentiende eeuw.

Tekenaar Vladimir Krstic-Laci heeft een tekenstijl die perfect aansluit bij het scenario. Hij tekent gebouwen en personen tot in de perfectie. Zijn figuren ogen soms wat statisch, maar doen geen afbreuk aan het verhaal. Hij tekent bijna filmisch, stuurt de camera alle richtingen uit. Wat het scenario niet vertelt, vult hij aan met zijn creaties. Hij weet perfect het Victoriaanse Londen in beeld te brengen waar donkere schimmen en schaduwen ieder moment kunnen opduiken. Vooral hoe hij scènes in beeld brengt van occulte gebeurtenissen, zoals het uit elkaar spatten van het Crystal Palace met rondvliegende glassplinters en de daaropvolgende strijd met de goden, zijn ware pareltjes.