Terwijl de slechte Inferno de versiertoer op gaat en timmert aan de weg richting de top van de samenleving, trachten de Campbells hun leven weer op te bouwen op het leprozeneiland. Dit loopt niet van een leien dakje. Itaca, de tienerdochter van Campbell pubert tegen de sterren op en de kleine Genova is net iets te overassertief voor haar leeftijd. Over één ding is het drietal het echter volledig eens, Campbells vrouw wordt vreselijk gemist. Ow ja, er zijn ook nog andere piraten die vechten voor hun leven...

Klinkt dit allemaal wat dramatisch en serieus? Wel, laat je dan vooral niet door de eerste alinea van deze bespreking misleiden. Specifieker op de inhoud ingaan, zou echter een beetje schandalig zijn. Neem van ons aan dat je de Campbells pas echt zal leren kennen in dit tweede deel.

Dit tweede album is even swingend en vlot verteld als zijn voorganger. Een nieuw element is echter een meeslepende diepgang. José-Luis Munuera kan gerust een rasverteller genoemd worden. Op geniale wijze vloeien de korte verhalen in elkaar over en overal is suspense en humor perfect gedoseerd. Van een schaterlach gaat de lezer over naar een gevoel van medeleven naar de hoofdpersonages. Dit is een van de betere scenario's van dit jaar, en maakt in één ruk komaf met alle concurrentie binnen het (ludieke) piratengenre.

Tegelijkertijd is het smullen van het tekenplezier dat van elke pagina uitstraalt. Munuera heeft een karakteristieke stijl die qua opzet nogal sterk aan die van Albert Uderzo doet denken. Vooral de buiten proportie en los van alle anatomische wetten getekende personages zijn een lust voor het oog en doen bij momenten denken aan de knotsgekke inwoners van het overbekende Gallische dorpje. En toch... toch is het typisch Munuera... Om het geheel compleet te maken is de strip ook nog eens passend en sfeervol ingekleurd.

Voilà, hiermee bevestigt De Campbells onze eerdere eerste indruk, dit is puur vakmanschap en een serieuze worp naar de titel beste nieuwe strip(reeks) van het jaar.