Straf. Het titelblad opent onmiddellijk met een uitvergroot plaatje. Een klein jongetje houdt een poesje in zijn hand. De hals is dichtgeknepen. Geschokt staan we niet stil bij de mogelijke metaforen van verloren onschuld, een vorig leven of een verloren liefde. Wat zouden we ook? Het verhaal begon immers als een typische postapocalyptische Jeremiah. In een duf stadje schiet Ricky, de puberale zeventienjarige zoon van de mijnuitbater, zonder aarzelen een licht opstandige mijnwerker neer. Terwijl pa zijn levenswerk probeert te redden, besluit mama’s lievelingetje ’s avonds zijn krachttoer uitgebreid te gaan vieren in het bijzijn van zijn jaknikkende vriendjes. Een paar pinten verder slaat Jeremiah, bevangen door zijn typische opwelling van rechtvaardigheid, Ricky’s lijfwacht met één klap tegen de grond. Dood. Voor het stadje is dit de eerste dominosteen van een hele rij die omvalt, of het startsein voor heel zware rellen. Wonder boven wonder kan het de volwassen geworden Jeremiah geen lor schelen. Hij is hier voor Lena, zijn Lena! En ook Kurdy is het hele gedoe kotsmoe. Hij zet het op een zwaar zuipen.

Het zat er al even aan te komen, maar in dit 29ste album zoekt Hermann met zijn lustige reddertjes echt de grenzen van hun karakter op. Bovendien lijkt de Ardennees een Gordiaanse knoop te hebben doorgehakt. Dit is een echt scharnieralbum geworden met een ijzersterk scenario geschreven door de notoire knorpot zelf. Toegegeven het album is sterk schatplichtig aan het al even duistere Boomerang. Herinner je je Kurdy’s boogschietkunsten, de ontvoering van Lena, en vooral de speech waarin Martha Jeremiah en Lena aanmaande tot een geregeld leven. Nu zijn we bijna twintig albums verder en Kurdy’s hand trilt, Lena’s zoon wordt ontvoerd en zijzelf herhaalt Martha’s wijze woorden. Bloedarmoede? Neen, eerder een kans om het allemaal opnieuw te bekijken! Oh ja, en wat op diverse internetfora soms beweerd wordt, is Ricky ondanks het ringbaardje volgens ons geen cameo voor Yves H. Integendeel. Na de comeback van Bernard Prince, gaan vader en zoon samen een gitzwart slasherverhaal maken over een seriemoordenaar. Verrassend genoeg gaat dit verhaal volledig in het zwart-wit geschilderd worden.

Het moge duidelijk zijn: Hermann blijft zichzelf vernieuwen. En deze beresterke Jeremiah is er opnieuw een prachtig bewijs van.