Vier jaar na de meest duistere episode uit de Kogaratsu-saga wordt onze favoriete samoerai een hem op het eerste zicht onwaardige taak toegewezen: een kidnapping. Als blijkt dat het doelwit, de jonge Taro, niet alleen tegen zijn zin wordt vastgehouden, maar ook nog eens de zoon is van zijn jeugdliefde Ishi (en zij hem ook nog een voorschot in natura betaalt), aanvaardt hij de complexe opdracht. Aartsmoeilijk, want de vijand is geslepen en de medestanders zijn, op Tomomi na, een bende sukkels. Bovendien speelt het verhaal zich af voor de onderwijshervorming en maakte een cursus babysitten toendertijd nog geen deel uit van de basisopleiding tot samoerai. Ons zal het worst wezen: de subtiele grappige toets die het verwaande ettertje toevoegt, verlucht met succes de deprimerende sfeer van het vorige deel.

In tegenstelling tot zijn jongere broertjes Okko en Samoerai, heeft Kogaratsu geen nood aan ingewikkelde verhaalopbouw, vergezichten op spectaculaire veldslagen of andere tekentechnische special effects. Het is misschien voor sommigen niet meer done: geen blote tieten (maar slechts een filmisch krachtige suggestie van de vrijpartij van Ishi en Kogaratsu) of gratuit geweld, maar ouderwetse, ambachtelijke degelijkheid. Taro is een Sergio Leone meets Zhang Yimou. Een Oosterse western, geïnspireerd (zie ook het dankwoordje van Bosse aan Koike en Kojima) op de Lone Wolf and Cub-premisse, doeltreffend georkestreerd door Bosse met een nogal deus ex machinale afwikkeling als enige dompertje. Michetz brengt alles zo ingetogen en standvastig mooi in beeld dat je je werkelijk in Japan zou wanen. De combinatie geeft een zo heerlijk beschouwend en rustig voortkabbelend relaas dat Herman Van Rompuy er spontaan een haiku zou over schrijven.

Samengevat is ook dit veertiende (het nulnummer meegerekend) album van Kogaratsu een parel die je bij elke nieuwe lezing steeds meer overdondert. Niet dankzij verpletterende hoogstandjes en vergezochte intriges, maar gedreven door een soort ouderwetse kracht die je niet beter kan omschrijven als eenvoudige schoonheid. En dat ons nostalgische oude-zakken-kantje daardoor al een week in huppelmodus staat, nemen wij er graag bij.