We hebben van jongsaf aan een boontje voor Natasja. Niet om de voor de hand liggende, puberale reden dat ze een ferme stoot is (niet allèèn hierdoor bedoelen we in feite), maar ook omdat zij nooit de klassieke Franco-Belgische tradities verloochende en toch met elk nieuw album een moderne indruk gaf. De genereuze tekenstijl van François Walthéry, van ver herkenbaar dankzij de soepelheid en beweeglijkheid van zijn penseellijn, is altijd dat vaste baken geweest in een sliert verhalen door een plejade wisselende scenaristen, allen beste maatjes van de tekenaar. Zij stuurden haar tot in de verste uithoeken van de wereld en hun karakteristieke inbreng was de ene keer onder te brengen in het detective- of actiegenre, een andere keer in het fantastische, het puur komische of zelfs in het sciencefictiongenre. De 22 albums vormen samen een mooi parcours. Toegegeven, weinig vernieuwend allemaal, maar dat maakt geen zier uit. In het segment waartoe Natasja behoort en het publiek van 7 tot 77 jaar dat de reeks bespeelt, is vernieuwing geen must.

Het nieuwe hoofdstukje dat Walthéry nu openslaat, komt weer in twee delen. Dat gebeurde wel vaker, denk maar aan de delen 6 en 7, 8 en 9, 10 en 11. Het verhaal is rechtstreeks gebaseerd op Sirius' eerste album in de gelijknamige reeks De Blauwe Sperwer. Sirius overleed in 1997, maar Walthéry presteerde het met Peyo en Maurice Tilieux al eerder om scenario's van overleden auteurs uit zijn lade tevoorschijn te toveren. Opnieuw is dit een avontuur in het verleden, waarin Natasja's oma Natasja en Walters opa Walter (we doen niet moeilijk, nietwaar) de hoofdrol wegkapen. Walters nichtje Aïcha, ook Chacha genoemd, vervoegt het duo. Ze zeilen al drie maanden rond in exotische wateren. Nabij een atol vinden ze onder water het wrak van een schoener met een lijk aan boord. In zijn hand vindt Natasja een oorbel die aan zijn moordenaar toebehoorde. Ze raken betrokken in een schattenjachtverhaal met drie schurken als tegenstanders.

De Blauwe Sperwer steunt zodanig op de pijlers avontuur en actie dat een ander kenschetsend element van de reeks wat wordt verwaarloosd: de humor. In het begin is er een amusant voorvalletje waarbij Natasja zich per ongeluk uit haar hotelkamer sluit en in haar blootje bij Walter moet aakloppen en er is wat interessant gekissebis tussen opa Walter en Miss Jane die ze op hun weg vinden. Veel meer is het niet. Naar het voorbeeld van Sirius dus. Toch gaat ook een ernstiger Natasja er bij ons weer in als zoete koek.