DE KINDEREN VAN KAPITEIN GRANT 2


Alexis Nesme • Dark Dragon Books
48 p. (HC)
Negentiende-eeuws prentenboek

Uit drie gevonden, halfvergane briefjes in even veel talen kon een noodoproep gereconstrueerd worden van de vermiste kapitein Grant om hem en zijn bemanning te hulp te schieten na de schipbreuk van de Britannia. Grants kinderen Mary en Robert, Lord en Lady Glenarvan, een majoor en de verstrooide Franse geograaf Paganel voeren naar het zuidelijk halfrond, meerbepaald naar Zuid-Amerika, waar het gezelschap de kapitein hoopte terug te vinden langs de 37ste breedtegraad. Een vergissing, zo blijkt. En de tocht ging langs diezelfde breedtegraad naar Australië waar we het gezelschap in dit deel na een hevige storm aantreffen. Het avontuur gaat verder, de reis vol gevaren is nog niet aan het eindpunt. Lang niet elke aangeboden hulp is te vertrouwen, en klopt Paganels interpretatie van de boodschap eigenlijk wel?

Klassieker dan Jules Vernes (1828-1905) avonturenromans waarin er vaak wordt rondgereisd, zal je ze niet vinden. Nog steeds vormen ze een inspiratiebron voor filmmakers, stripauteurs (François Schuiten en Alan Moore om er maar twee te noemen) en andere vertellers. Alexis Nesme houdt het bij de bron: de oorspronkelijke roman uit 1867/1868. Maar van de personags maakte hij wel pratende dieren. Zijn geschilderde stijl is er een uit de duizend. Knap, voorbeeldig, zonder experimenteel te worden of grenzen te verleggen. Dat is hier ook niet nodig. Het negentiende-eeuwse bronmateriaal bepaalt de techniek, niet omgekeerd. Zo krijgt het de uitstraling van een prentenboek uit de tijd. Maar dan wel een prentenboek met veel tekst.

Dat Jules Verne zjn lezers ook wat bij trachtte te brengen, moeten we voor lief nemen. De didactische uitweidingen storen enkel in de lengte van de tekstkaders. Dit had luchtiger gekund als Nesme het lef kon opbrengen om nog meer te knippen in de tekst zodat het niet als een verstripte roman leest. Op enkele pagina's mocht het tekstvolume gerust wat minder.

> DAVID STEENHUYSE — juli 2014