GEHEIMEN - DE SCHIMMENWALS 1
Rubén Pellejero + Frank Giroud/Florent Germaine • Dupuis (Impressie(s))
64 p. (SC)
|
|
| Duistere familiegeschiedenis met karakter |
|
Frank Giroud is hot. Hij is zo hot dat we er vorige week nog een ei met spek op gebakken hebben, doch dat terzijde. Naast kleppers als Quintett en De Tien Geboden, die vlot over de toonbank gingen, verzorgt hij ook het minder toegejuichte maar fel onderschatte concept Geheimen in de collectie Impressie(s). Vertrouw ons en lees er maar De Splinter en De Slang onder het IJs op na: niemand kan zo goed een duistere (familie)geschiedenis vertellen als Giroud. Dat hij steeds in dezelfde vijver vist, stoort hoegenaamd niet: hij kiest steeds voor echte en heel rake personages die, zo uit het leven gegrepen, zelf kunnen aangrijpen.
Zo ook in deze nieuwe reeks, het tweeluik De Schimmenwals waar Giroud, geruggensteund door de jonge Florent Germaine en de fantastische Spanjaard Rubén Pellejero, een historie in het Parijs op de vooravond van de 20ste eeuw vertelt. Het hoofdpersonage, Tristan, een mismaakte kunstenaar die met een soort hoge kraag zijn vervorming verbergt, is een getormenteerde ziel. Je zou voor minder: je bent nog lelijker dan Freddy Willockx, je hebt ook nog eens het gevoel dat je ouders je ouders niet zijn en je voelt je aangetrokken tot je nichtje Justine, die eigenlijk je moeder is. Allemaal samen: Thui-uis! Het zijn inderdaad stuk voor stuk vrij klassieke thema's die door Giroud echter verweven worden tot een reeksopener die smeekt om meer. Want er is inderdaad meer: de knappe Mathilde, die door Tristan stiekem aan zijn — ahum — 'pornofolio' werd toegevoegd en hem daarom voor vetzakske verslijt. En dan is er ook nog een hoge piet, meneer Abel, die nogal verontrust is door het bestaan van Tristan en nog meer door zijn handicap. En waar zit toch die Rooie Alix en wie is de opportunistische Valère, die duidelijk meer weet en een vuil spelletje speelt? Eén voor één personages met karakter en met een verhaal, wat ongetwijfeld alweer de verdienste is van Giroud. Ook tekenaar Pellejero is alweer in goede doen. Nadat hij eerder met Blauwe Rook en De Goelagwals als één van de weinigen de collectie Vrije Vlucht op niveau hield, tilt hij ook hier het verhaal net dat tikkeltje hoger. Zijn warme roodachtige kleuren, strakke en functionele decoupage en — zijn handelsmerk — die dikke contouren zijn een lust voor het oog.
Kortom, dit is een album dat zo luid schreeuwt om het vervolg dat moeder haar kristallen servies het zonet begeven heeft. Hopelijk niet met een duistere familiegeschiedenis tot gevolg... |
|
| > PETER D'HERDT — april 2006 |
