Een album van Konvooi is steeds een heuglijke gebeurtenis. Bij de stripboerin staan we al met rode oortjes snel door het album te bladeren, betalen snel, springen op onze fiets en eenmaal thuisgekomen gaat de telefoon van de haak, de poes op de schoot, iets lekkers in ons glas en de voeten op de poef. We gaan er altijd lekker voor zitten, want we moeten er steeds een behoorlijk tijdje op wachten. Soms mopperen we daar al eens over, en vallen er woorden als "winterslaap" en "comateus". Ook "gletsjer" durft al eens de revue passeren. We worden dan ook door onze huisgenoten met rust gelaten als er een nieuwe Konvooi is.

En wat is er niet leuk aan te vinden? We hebben een sympathiek hoofdpersonage, dat dan nog eens niet op haar mondje gevallen is, een resem ruimteschepen zoals we ze zelf wouden bouwen met Lego en een razend knappe verhaallijn.

Maar deze keer lijkt de verhaallijn wel op de loop gegaan met de hele strip. We hebben telkens het gevoel dat we niet kunnen volgen, en dat we onze kennis van Nävis haar universum dringend moeten opblinken. En dat werkt lichtjes storend. Uiteindelijk blijkt daar een grondige reden voor te zijn: De Vrije Zone is een tussenalbum. Een geheel nieuwe verhaallijn wordt nèt op het einde aangesneden en daar moet natuurlijk naartoe gewerkt worden.

Dit gezegd zijnde, het tekenwerk is zoals steeds van bovengemiddeld niveau. Al missen we een beetje de waanzinnige kostuums en de van de pot gerukte alienrassen. Het album mist een beetje een eigen smoel en het verhaal loopt soms te hard van stapel. Maar een reeks die ons al zoveel plezier verschaft heeft, moet tegen dat soort stootjes kunnen.

We kijken nog steeds uit naar het vervolg. Al mag het wat sneller komen deze keer. Anders vallen er weer vervelende woorden in onze woonkamer.