Toen Christophe Picaud vanaf deel 3 de reeks als tekenaar van het grotere talent Laurent Sieurac overnam, begon onze aandacht voor de reeks te verslappen. Dat was minder zijn schuld dan wel van het verhaal dat aan spankracht verloor. De initiatie van Fitz, de bastaardzoon van koning Vlijm die met hem een gave als ziener gemeen had, vonden we boeiender dan wat hem sindsdien overkwam. En kijk, nu is koning Vlijm dood. Zijn andere zoon, kroonprins Regaal, duidt zijn rivaal om de troon Fitz aan als moordenaar. En zo zit het verhaal weer helemaal op de rails.

Het ziet er niet goed uit voor Fitz. Voor dood achtergelaten in de sneeuw, al zijn vrienden verdwenen, verraden en vol littekens en wonden in een kerker gegooid... Hij zal tot actie moeten overgaan wil hij ontsnappen. Dankzij zijn gave slaagt hij daarin. Teruggetrokken op het platteland herwint hij zijn krachten, maar ook het vuur van de wraak woedt in hem. Het flakkert weer op als hij in zijn hut wordt aangevallen door ontzielden (zeg maar zombies). Een nieuwe ontmoeting met twee danseressen en een blinde muzikant, die hem met de neus op de feiten drukken, zet hem weer op weg: "ze" moeten er allemaal aan.

Vanaf dit album krijgt Jean-Charles Gaudin voor het scenario hulp van Jean-Luc Clerjeaud. Meer dan in de vorige delen komt dat scenario te nadrukkelijk neer op een bewerking van een romantekst. Het duo had iets meer mogen wieden in de teksten die een vlotte lezing in de weg staan. Er staan naar onze mening te veel introspectieve monologen van Fitz in. Alleen wanneer Fitz in dialoog treedt met anderen, en met de wolf in het bijzonder, zit het helemaal goed.