In een postapocalyptische wereld sloot een zwart, naamloos jongetje vriendschap met een beer en kreeg een glimmende stok (in werkelijkheid een geweer) van — naar hij aanneemt — goden die hij sindsdien als zijn vrienden beschouwt. Hij at ook de hersenen van een jaguar en de oudste van een stam. Hij waant zich sindsdien onaantastbaar en verheven boven de stam die hij het leven redt van een aanval van gigantische octopussen. Nu hij ook de hersenen van zo'n radioactief monster eet, begint er een aftakeling. Het jongetje en de stam zoeken vervolgens naar wild, maar een mens in een vliegend tuig raadt hem aan naar New York te gaan... oftewel Niourk zoals het jongetje het verstaat. De lange, lange tocht kan beginnen, maar geen van de stamleden overleeft het avontuur. En alweer vreet het zwarte jongetje hersenen van de doden.

Oorspronkelijk dateert dit verhaal van 1957, enige jaren voor de verfilming van De Apenplaneet van Stefan Wuls landgenoot Pierre Boulle. In beide verhalen bekleedt het Vrijheidsbeeld een belangrijke rol om een grote impact te beogen, hoewel die niet in Boulles roman voorkwam, wel in de verfilming ervan. In die film sprak het einde boekdelen waarbij de astronaut beseft dat hij zich al die tijd terug op Aarde bevond in een verre toekomst die is overgenomen door apen. In Niourk is de ontdekking van het Vrijheidsbeeld en de stad in ruïnes slechts een volgende stap in de dooltocht van het jongetje in de postapocalyptische wereld en zijn ontmoetingen met vermeende goden die in werkelijkheid gewoon mensen zijn. De op de War of the Worlds geïnspireerde reuzerobotten, het aantal paginagrote prenten, de overlevingsdrang van het jongetje dat zich laat leiden voor visioenen en dat vreemde krachten in zich leert gebruiken, resulteren in een groots opgezet sf-epos. Mocht het ooit tot een verfiming komen, dan heeft Olivier Vatine met zijn stripbewerking alvast een niet te overtreffen storyboard gemaakt. Van de inmiddels drie in vertaling verschenen Wul-verstrippingen blijft Niourk de hoogste ogen gooien.