HET KUNSTBORDEEL 2
Mimi & Henri
Gradimir Smudja • Silvester
56 p. (HC)
|
|
| Lust voor het oog |
|
Zelfs een term als oogverblindend doet het teken- en schilderwerk van de Joegoslavische Italiaan Gradimir Smudja niet helemaal recht. Wat hij in het tweede album van zijn jonge reeks Het Kunstbordeel opnieuw presenteert, slaat de lezer nog maar eens met verstomming. Kunstliefhebber Smudja kan zijn helden, schilders als van Gogh, Seurat, Renoir of Gauguin, geen groter eer bewijzen dan door zowel henzelf als hun werken actief in zijn strip te integreren tot een vloeiende kleurenpracht.
Hoofdfiguur van het tweede album van Het Kunstbordeel is opnieuw schilder Henri de Toulouse-Lautrec, de tafelhoge maar sympathieke vrouwengek die zich door het Parijs van het eind van de negentiende eeuw beweegt. Zijn leven schippert tussen het schildersparadijs Montmartre en de mannenhemel Moulin Rouge, tot hij de eer van het beeldschone weesmeisje Mimi redt en zij het middelpunt van zijn kleine bestaan wordt. Dat dit geen happy end kan krijgen, staat in de sterren geschreven.
Ook dit tweede album is er eentje om te koesteren. De tekeningen zijn weergaloos, de manier waarop bekende impressionistische schilderijen een cameo maken is ronduit geniaal en de visuele humor is hartelijk en alomtegenwoordig. Zo is er een weerkerende grap met beeldhouwer Rodin, die bij elke keer een extremer karakter krijgt. De scène waarin Lautrec, van Gogh en Gauguin elkander hun onstuimige levens vertellen, is zonder meer schitterend. Smudja houdt er ook van om op zich staande prenten als een soort cartoon in het verhaal te kleven, waardoor het vooral in de eerste helft van het album op een moppenboek lijkt waarin eerder per toeval een verhaallijn is geslopen. Het personage Mimi wordt pas op pagina 20 in het verhaal geïntroduceerd, waarna de volgende 35 bladzijden wel bijna volledig om haar relatie met Lautrec draaien. Op dat vlak is er het enige puntje van kritiek: Smudja tekent Mimi als de jonge, ravissante Audrey Hepburn. Jammer genoeg moet ze niet veel meer doen dan mooi wezen en de lezer haar onschuldige blikken toewerpen. Meer gezichtsuitdrukkingen geeft de auteur haar niet mee, en daarmee blijft ze emotioneel een onderontwikkeld personage. Maar een zeurkous die daar om maalt. Want eigenlijk bestaat dit album uit 55 pagina's vol minikunstwerkjes, een lekker ouderwets liefdesdrama en bergen goedgevoelhumor. Een aanrader. |
|
| > HANS OTTEN — juni 2006 |
