Na Griffu, Kleine West Coast Blues en De Sluipschutter is dit een nieuwe verstripping van een van Jean-Patrick Manchettes misdaadromans. Het verhaal schuift in het begin Michel Hartog naar voor. Hij is een miljardair en een architect. Hij doet een beroep op Julie, die net uit een psychiatrische kliniek komt, als oppas voor zijn neefje Peter van wie de ouders zijn overleden. Julie en de onhandelbare Peter kunnen elkaar niet luchten. Maar het duurt niet lang tot de jonge vrouw en Peter worden ontvoerd door twee boeven in opdracht van een huurmoordenaar. Deze laatste wil in een brief met een verzoek voor losgeld de schuld in de schoenen schuiven van Julie terwijl het de bedoeling is zowel Julie als Peter te vermoorden. Wanneer Julie zich verzet tegen een als zelfdoding vermomde ophanging gaan de poppen aan het dansen. Ze schiet een van haar belagers door het lijf en gaat op de vlucht met Peter, terug naar Hartog. Maar de twee gewonde boeven en de aan een ernstige maagzweer lijdende huurmoordenaar laten het hier niet bij. Nietsontziend en vurend als dollemannen zetten ze de achtervolging in. Daarbij vallen brokken, er laait vuur en er vallen geheel onschuldige omstanders in een drukke winkelbuurt. Julie heeft geduchte tegenstanders.

Nog geweldaddiger dan de vorige Manchette-adaptaties voelt Gek op Moorden dubbel zo oncomfortabel aan door het fysieke leed van de personages. Gehavend, bloedend, op een bepaald moment ook met een afgeschoten voet is de pijn bijna overdraagbaar op de lezer. Zo makkelijk sneuvelen de schurken deze keer niet. Ook nu weer zijn er plotwendingen die in de gauwte zijn bedacht en enkele ongeloofwaardigheden, maar door de vaart in het tweede gedeelte (dat één lange achtervolging is) van het verhaal ondermijnen die amper de effecten die Jacques Tardi inlast om de lezer van zijn of haar stuk te brengen. In vergelijking met De Sluipschutter is Gek op Moorden een opflakkering na het steengoeie Kleine West Coast Blues. Tardi is nog lang niet op zijn retour.