Wie dit tweede album zonder voorkennis vluchtig doorbladert, zal wel opkijken van een rondwandelend skelet, een gast die zijn gevoeg doet in een kleerkastje, een bowlingkegel die dienst doet voor andere zaken en vooral de jongen die met een vliegenkop rondloopt. Je waant je zo in een buitenwijk van een Amerikaanse grootstad waar frustraties welig tieren en therapie een vaste uitgave is in het huishoudbudget. Nochtans spelen de aan elkaar geklitte hoofdstukjes zich 'gewoon' af in Europa. Er wordt hoe dan ook met andermans vrouw of moeder in bed gedoken voor een potje liefdeloze seks, er zijn uitbarstingen van wraak door geweld en geweld door wraak, er dwalen spoken rond en er wordt ook veel beschouwd en geanalyseerd.

De tien hoofdstukjes zijn in eerste instantie monologen van personages die elkaar afwisselen als hoofdpersonage en die af en toe met elkaar te maken hebben. In de meeste gevallen zitten we in het hoofd van Eric, de jongen met het vliegenmasker. Hij steekt zijn stiefvader een oog uit, vrijt met Oralie... en haar moeder en hij schept er plezier in de anderen, àlle anderen, vernederd te zien. Daar hoeft hij niet eens zelf de aanleiding voor te geven. Het verst gaat hij bij een mislukte artiest van wie hij te weten komt dat hij met zijn ex-vriendin Marie aanpapt. Hij zit 'm zodanig op de huid dat het eigenlijk stalking is. Nadat hij zelf klappen kreeg, compenseert hij die met het in elkaar slaan van de arme schilder in spe. Eric denkt dat hij waanzinnig cool is met zijn zonnebril, maar af en toe doorbreken uitspraken in zijn monologen die coolness. 't Is ook maar een jongen met gevoelens. De mate waarin daarmee gespeeld wordt, bepaalt zijn buitensporige gedrag. Ook andere personages zijn niet vrij te pleiten van vooroordelen, hooghartigheid, cynisme, pure gemeenheid en andere zwarte gedachten.

Volgens Michel Pirus is een vaak weerkerend woord in Amerikaanse recensies van De Vliegenkoning "nihilistisch". In een interview dat we in 2010 met hem voerden, legde hij uit: "Nihilisten zijn hypergevoelig. Zij verlangen zo veel van het leven dat ze zich bij de minste ontgoocheling verraden voelen en gewelddadig of cynisch worden. Het klopt dat Eric een beetje zo is. Maar er is ook humor en poëzie in De Vliegenkoning. Met Mezzo amuseren we ons vaak met de personages als we ze in een scène passen. Wat me doet lachen bij de recensies is de ernst die men aan de dag legt om dit alles te analyseren." Door die laatste opmerking weten we dat we snel moeten ophouden.

Rest ons nog Mezzo met z'n Charles Burns-achtige tekenstijl te vernoemen want die tekenaar is toch echt wel bijzonder getalenteerd. Gitzwarte muren, vloeren of ruimtes verscherpen de mistroostige sfeer. Goed wetend dat we Burns' laatste strip X niet wow vonden, is dat heel wat anders voor deze Vliegenkoning, zowel grafisch als verhaaltechnisch. Ook de inkleuring van Ruby is een ravenzwarte pluim waard.