Het recht zegeviert altijd. Dit is een van de spreuken van het bureau Pinkerton die ons het meest is bijgebleven. Het Pinkerton National Detective Agency is veruit het befaamdste detectivebureau in de Verenigde Staten. Het bedrijf richtte zich vooral op de criminaliteit in de transportsector. Treinovervallers werden opgespoord en met de premies werden de detectives betaald. Allan Pinkerton was niet alleen de oprichter van het eerste detectivebureau in de privésector, hij was ook vooruitstrevend op andere vlakken. Zo voerde hij een gedragscode voor het personeel in en mochten de detectives geen politieke partij steunen in het openbaar. De vorige drie delen in de reeks gingen elk over een apart onderdeel waar het bureau zich op toespitste, die vast en zeker de moeite zijn om ook te lezen. Nu wordt oprichter Allan Pinkerton in de schijnwerpers gezet met zijn levensverhaal en de oprichting van het detectivebureau dat nog steeds bestaat.

Eerst schotelt het duo Sébastien Damour en Rémi Guérin ons een flashback voor naar het jaar 1828 waar Allan Pinkertons vader wordt vermoord in het Schotse Glasgow. Deze gebeurtenis is dan ook de aanzet van Allans plan: hij wil vechten voor gerechtigheid. Plots torpedeert het verhaal zichzelf naar het jaar 1884, waar de oude Allan een beroerte krijgt. Wat volgt, is een constante afwisseling tussen flashbacks en flashforwards. Er wordt als het ware getoverd met de tijd, maar die passages zijn zodanig afgebakend dat het geen obstakel vormt. Integendeel: dat houdt ons bij de les en keer op keer leren we iets bij.

We komen onder andere te weten wanneer en waarom Allan naar de Verenigde Staten verhuist en in welke achterbuurten hij zijn personeel ging ronselen voor zijn bedrijfje. Daarnaast zien we in dit dossier nog enkele andere dingen waarmee het bureau geschiedenis schreef, zoals het tegenhouden van treinrovers en het aanstellen van de eerste vrouwelijke detective in de geschiedenis.

Dossier Allan Pinkerton is af, zowel grafisch als literair. Het verhaal bestaat uit een prachtige inkleuring met de nodige nuances, een tekenstijl waar mimiek en gestiek top zijn en het geheel gestructureerd en bekoorlijk oogt. Het feit dat het merendeel van het verhaal historisch correct is, maakt van Guérin bovendien een scenarist die zich meer dan behoorlijk informeert. We kunnen de Pinkertons gerust bij onze geschiedenisboeken zetten, maar dan zouden we de reeks niet voldoende naar waarde schatten. Damour en Guérin laten ons genieten en tegelijk bijleren. Als je die twee zaken kunt combineren, waarom niet?