In Eikenloo heeft Travis 'oom' Terry met zijn vader herenigd en probeert hij de wijk te redden van de vernieting. De mysterieuze en nietsontziende corporatie Vitruvia heeft er zijn zinnen op gezet om daar een uitbreiding van de ruimtehaven te bouwen. Maar wie steekt er nu precies achter Vitruvia? In Istanbul gaat Vlad Nyrki op onderzoek naar het mysterieuze bedrijf dat het op zijn leven gemunt heeft.

Als een andere tekenaar de reeks overneemt, is het altijd spannend of deze wel kan optornen tegen het werk van de vorige. Het antwoord is in dit geval... ja. Ludwig Alizon bedient zich van een veel grovere stijl dan zijn voorganger, maar weet tegelijkertijd ontzettend veel detail aan te brengen in zijn tekeningen zoals de satellietschotels bovenop de huizen, lampionnen in de bazaar, veiligheidspallen op de pistolen en ga zo maar door. Sowieso is de hele weergave van Istanbul knap gedaan. Al is het een fictieve futuristische versie van de stad, de tekeningen ademen exact de sfeer van de voormalige hoofdstad van het Ottomaanse rijk. Niet alleen de achtergronden zijn mooi getekend. Ook de personages zien er goed uit. Anatomisch correct en zeker in het geval van de vrouwelijke personages is het geen straf om naar te kijken. Ook de inkleuring met een afwisseling van warme kleuren om de sfeer van Istanbul te scheppen en donkere kleuren om de sfeer van het verhaal weer te geven, is zeer efficiënt. Het enige minpunt is de dynamiek van de tekeningen. Vaak lijkt het alsof de personages meer als poppen in een bepaalde houding zijn neergezet dan als echte mensen en dat is heel vervelend in een album dat bol staat van de actiescènes.

Het verhaal van Fred Duval bestaat simpelweg uit één lange achtervolging door Istanbul waarbij een afwisselend aantal locaties worden aangedaan: de bazar, een vrachtschip en het Topkapipaleis. Hoewel hierdoor de vaart er flink in blijft en je snel doorleest, is het ook snel uitgelezen. Daardoor heb je niet echt het gevoel dat je een volledig verhaal hebt gelezen, maar veeleer een uitgesponnen een kortverhaal. In dit album van Travis komt de titelfiguur zelfs in amper één plaat voor en dat is een exacte kopie van een plaat uit het voorgaande deel. In plaats daarvan is de hoofdrol weggelegd voor Vlad Nyrki. Volgens onze mening een goede zet. Vlad vinden wij namelijk een veel interessanter personage dan Travis. Terwijl Travis een stereotype held is die geen enkele zwakheid heeft en altijd het juiste zal doen, is Vlad een man met vele zwakheden wat hem juist veel menselijker en veel intrigerender maakt.

Topkapi is vooralsnog een standaard sf-verhaal, inclusief alle clichés van het genre dat weliswaar een degelijk mysterie weet neer te zetten waarbij niets is wat het lijkt. De grote vijand is vanaf het begin al duidelijk: Vitruvia. Maar wie schuilt er nu precies achter de moordbende van die organisatie? Laten we alvast verklappen dat het geen onbekende is! Fred Duval geeft voldoende weg om het verhaal te doen opschieten, maar laat ook nog minstens evenveel open voor het laatste deel van de cyclus.

Kortom, Travis 7 is kort maar krachtig. Het is een razendsnelle adrenalinerit die fijn is om te lezen, maar ook zo weer uit is.Toch is het voor dat halfuurtje dat je erover doet best een goeie besteding.