Ooit was de zuipeend Canardo baanbrekend. In de eerste zes klassiek geworden verhalen waggelde hij als een volleerde lafaard, gelakt en bekakt, in zijn eigen zompige wereldje. Maar even vaak als zijn cynisme je harder trof als een Franse kopstoot, was er een ontroerend moment waarbij de tranen je spontaan opwelden. Na het magistrale Amoxonië hield Benoît Sokal dit wankel evenwicht echter voor bekeken. In plaats van te blijven meedingen in de kan-het-nog-groffer-wedloop met De Familie Doorzon en co., liet hij zijn geesteskind een ware kroniekschrijver worden van de tijd waarin we leven. Olievervuiling, corruptie, rechtbankdrama's, wijnfraude en meer van dergelijke rotzooi werden de eend voorgeschoteld. En als een volleerde detective loste hij deze zaken eigengereid, maar wel zelf op.

Dit schreven we vijf jaar geleden, en hoewel de wereld bij elk nieuw avontuur bovenstaande oneerlijke vergelijking met zijn roemruchte verleden maakt, blijft de reeks evolueren. Onze favoriete doorrookte eend wordt meer en meer een volleerde detective in de beste onderkoelde Scandinavische stijl. Hij is dus al lang niet meer de antiheld, laat staan de held in zijn eigen strips. Canardo is nu een bevoorrecht toeschouwer op de eerste rij die de zaak oplost. Zijn rol vanuit de begindagen is overgenomen door commissaris Garenni. Het gaat immers steeds slechter met dit kaduke konijn. Gokschulden, drankprobleem,... zijn slechts een kleine aanloop naar een flater van formaat. Tijdens een brutale bankoverval schiet een ladderzatte Garenni een onberispelijke collega-inspecteur in de rug. Of juister, hij deed alsof hij schoot. Hij lalde alleen van pang pang. Maar waarom is die collega dan morsdood? Al snel krijgt Garenni interne zaken onder leiding van de bloedmooie luitenant Manta op zijn dak. Canardo besluit nog maar eens zijn vriend, of hoe noem je zo'n aanhangsel, te hulp te schieten.

Sokal, met behulp van de steeds beter wordende tekenaar Pascal Regnauld, lijkt met dit album zichzelf een nieuwe doorstart te gunnen. Luitenant Manta is gemener en subtieler dan goede oude Clara, en ook de eeuwige rivaal Raspoetin is vervangen door een malafider exemplaar. Tel hierbij nog een verweesde Garenni, en de nieuwe bakens lijken uitgezet.

De goede dagen komen nooit meer terug, maar Canardo blijft het volgen meer dan waard. Misschien nu meer dan ooit.