MY BOY
Olivier Schrauwen • Bries
60 p. (SC)
|
|
| Baanbrekende nostalgie |
|
Meer dan twee jaar na het verdwijnen van het striptijdschrift Ink. hebben al heel wat voormalige medewerkers een plaats in het striplandschap gevonden. Conz (De Tweede Kus) en Stijn Gisquière (Paradijs op Aarde) deden dit al bij uitgeverij Oogachtend, nu is het de beurt aan Bruggeling Olivier Schrauwen bij het Antwerpse Bries. Zijn Engelstalige album My Boy staat voor alles wat zijn kortere werk al deed vermoeden: tekentechnische bravoure met een ferme knipoog. De kortverhalen in My Boy tellen slechts twee hoofdrolspelers, een vader en zijn zoon. De zoon is echter een klein stumpertje met een afstotelijk gezicht en een veel te lichte stem. De vader is desalniettemin in alles wat hij doet de zorgzaamheid zelf en wanneer hij dan bijvoorbeeld zoonlief kwijtspeelt in de Antwerpse zoo, ontspint zich een dwaze zoektocht met rebellerende pygmeeën.
Ook de uitgeverij haalt de volgende vergelijking aan in de perstekst en we moeten hen hierin volgen. Met My Boy lijkt Winsor McCay, de schepper van Little Nemo aan het eind van de 19de eeuw, heropgestaan. Tot in de kleinste details werkt Schrauwen zijn pagina's uit in een nostalgische stijl, die wonderwel bij de sfeer van deze ontwapenend frisse verhaaltjes past. In het verleden werden zijn korte bijdragen bij Ink. en recent ook Parcifal wel eens ontsierd door een warrige en vaak zelfs ondoorgrondelijke structuur. In My Boy heeft de auteur duidelijk de teugels strakker aangehouden, waardoor net de steeds aanwezige humor in zijn werk beter tot zijn recht komt. My Boy werd eerder al in het Frans gepubliceerd bij de uitgeverij van de gerenommeerde striptheoreticus Thierry Groensteen, voorwaar een mooie intrede in het Europese beeldverhaal. My Boy toont na het grootse tekentalent nu eindelijk ook de verteller in Olivier Schrauwen. |
|
| > MARC BASTIJNS — september 2006 |
