Alle Tranen van de Hel, De Boogschutters, Voor Hen die Gaan Sterven, Arctic-Nation, De Dertig Belletjes,... Elk verkoopsucces heeft zo haar album die de heldenstatus rechtvaardigt. Elke reeks? Toch niet, hét sleutelalbum van de sterk verkopende zwaard- en degenstrip De Schorpioen hebben we nog niet gezien. Laat staan dat we nog één titel herinneren, of een volledig verhaal kunnen navertellen. En toch leggen we al tien jaar lang fluks elk nieuw deel bovenaan de stapel vers leesvoer.

Ook deze keer gaat De Schorpioen weer vlotjes naar binnen. Nu Armando weet wat iedereen vanaf deel 1 al vermoedde, begint hij aan zijn ultieme wraak. Hij moest en zou zijn moeder — de enigste vrouw van wie onze vrouwenmagneet echt houdt — eren. Paus Trebaldi moet eraan. De Schorpioen gaat op jacht, als een razende cirkelend rond zijn prooi. Steeds dichter en dichter. En zo wordt elke Vaticaanse krijgsmonnik omgekocht, verdreven of botweg over de kling gejaagd. Maar net als de briesende Trebaldi in het nauw zit, komt een oude bekende weer opduiken. Het begin van een wervelwind aan onthullingen.

Scenarist Stephen Desberg lijkt het signaal van veel lezers begrepen te hebben en zet er flink de pas in. Als je dit deel dichtklapt, ontsnapt er een diepe zucht van verluchting. Eindelijk. Laat het spel nu maar eens echt beginnen! Tekenaar Enrico Marini is er alvast klaar voor. Al een dik jaar is de Italiaanse Zwitser op het toppunt van zijn kunnen. Dat bewijst hij zelf achteloos met zijn nevenproject De Adelaars van Rome waarvan het derde deel eind 2011 zal verschijnen Marini's verzorgde stijl is immers lekker barok. De details maken elke plaat zo vol als Hot Marijke na een doodgewone werkdag. Voorts tilt de prachtige inkleuring het geheel naar zenith. Bovendien spelen de goed van poten en oren voorziene hoofdfiguren in op de hormonen van elke lezer, man of vrouw. Kortom, wat wil je nog meer? Komaan, Desberg, scherp je pen, en geef de reeks haar topalbum. Liefst nu!