In alweer het 309de album gaan onze helden op avontuur in de toekomst. De waterspiegel is dermate gestegen dat er slechts kleine stukjes land uit de zee steken. Deze zijn eigendom van rijkelui die er voedsel op telen. Dit wordt tegen woekerprijzen verkocht aan de armen. Aan het hoofd van de rijken staat een dictator. De hulp van onze helden wordt ingeroepen door de aanvoerster van de arme bevolking. Uiteraard speelt de tijdmachine van professor Barabas een belangrijke rol. Onze prof krijgt zelfs hulp van een stagiair. Tot zo ver klinkt een samenvatting van het scenario zeker niet slecht. Het lijkt zelfs wat op dat van de peperdure film Waterworld met en van Kevin Costner.

Tekenaar Luc Morjeau bewijst dat hij de stijl van Paul Geerts goed beheerst, ook al houdt hij Willy Vandersteen als grote voorbeeld aan. Zijn studiomedewerkers weet hij prima in het gareel te houden met het oog op een consequente tekenstijl. Nochtans is de hand van vooral Dirk Stallaert bij het verder uitwerken en inkten van de personages duidelijk te herkennen.

Het verhaal wordt ook nu weer verzorgd door Peter Van Gucht die op jongere lezers mikt waarbij hij hen in principe niet teleurstelt. Oudere lezers zullen wellicht wat meer verlangen. Van Gucht zet anders best komische situaties neer zoals bijvoorbeeld de openingsscène in het warenhuis. Maar het tempo van grappen ligt erg hoog, te hoog. Er moet per se er op elke pagina iets komisch gebeuren. Na enkele bladzijdes begint het humorgehalte te verflauwen wat ten koste gaat van het verhaal. Lambik is altijd onnozel geweest maar het lijkt wel of hij per album ook dommer en irritanter wordt. En een stagiair die alles laat ontploffen klinkt grappig, maar na zeven explosies is het dat niet meer.

Een klassieker is de reeks van Suske en Wiske zeker niet meer. Maar welke reeks heeft album nummer 309 al gehaald? Dat zegt toch wel genoeg over de kracht van de personages. En deze spreken al generaties lang tot de verbeelding. Dat is een prestatie op zich.