Het is gedaan. Uit. Einde. Finito. 3.800 pagina's zijn uit. Zomaar, als in een wip. Ja, in het begin zagen we er nog wat tegenop. Achttien delen... het leek oneindig. We vreesden al irritant veel irreële XIII-achtige plotwendingen, of oneindige gevechten, of — o gruwel — goedkope tranen uit die Bambi-ogen. Niets van! Elke bladzijde voelde fris aan.

Monster opende opvallend rustig in een ziekenhuis in Dusseldorf. Langzaam werden de kaarten geschud. Hersenchirurg Kenzo Tenma opende dit dodelijk spel. Hij weigerde de lokale burgemeester te opereren en verkoos het leven te redden van een klein jongetje met een ernstige kogelwonde. De burgemeester stierf. Het jongetje Johann bleef leven. Jaren later bleek Tenma een gewetenloos monster het leven te hebben gered. Tenma kon niet anders dan zijn fout goedmaken door Johann zelf te vermoorden. Maar hoe dichter hij zijn doelwit naderde, hoe meer deze psychologische puzzel uitdeinde.

Toch word je nooit voor dommerik gehouden. Integendeel. Net omdat dit een manga is, leef je zo intens mee. Elke gedachte en handeling zijn hier een tekening waard. Dichter bij het levensritme van de lezer kan je niet komen. Bovendien is Urasawa's paginaopbouw schitterend. Elk beeld doet er toe. Elk woord wordt versterkt. En zo wapperden de pagina's steeds sneller voorbij, zichzelf opwerkend naar een onvermijdelijke climax.

Net zoals Akira eindigde het verhaal in een apocalyptisch tafereel. Verwacht echter geen atoomoorlog zoals in New Tokyo, maar toch... Het ooit zo vredige, Duitse dorpje van dertien in een dozijn, Ruhenheim, likt nu nog altijd haar wonden. Diehard fan Régis Loisel vond het einde maar niets. We kunnen hem enigszins volgen. Maar in verhouding met de kracht van deze openbarstende puist lijkt elk zuiver pleistertje nietig. Toch is Urasawa's einde af. Onvergetelijk, net zoals de rest van dit meesterlijk opgebouwde epos.

Monster was complex, eerlijk en ongelofelijk verslavend. Gewoonweg monsterlijk goed.