"Ik hoop dat Chanel me een proces aandoet voor die cover, en dat ze me dan uitbetalen in kleren!" Deze gespierde uitspraak van tekenaar en fashionist Maarten Vande Wiele zou zo geplukt kunnen zijn uit zijn graphic trash novel I Hate Paris.

Ook zijn drie stripheldinnen willen alles. Ze willen het maken in de Parijse glamourwereld, en dat doen ze ook! Hope is een topmodel geworden. Chastity heeft zich horizontaal naar de top gepiloteerd en zangeres Faith is de podiumster geworden die ze altijd wou zijn. Maar alle drie betalen ze vroeg of laat een zware prijs voor hun vijf minuten roem. Voor dit slotdeel ging Maarten Vande Wiele in zee met Peter Moerenhout in plaats van de ervaren Erika Raven. De mannelijke inbreng van de bezieler van het stripblad Plots, duwt deze strip bruusk uit het veilige Sex and the City-hoekje. De personages gedragen zich nu ronduit grof en wentelen zich voluit in hun respectievelijke schijnwerelden van seks, drugs en schone schijn. Hoe hoger hun carrièrepieken, hoe vlakker hun leven wordt. Zelfs hun ooit passionele seks verzandt in zielloze porno. Een enkele keer slaat de slinger toch teveel de testosteronkant uit. De "Maak vlug een nieuwe kleine na mijn abortus"-dialoog horen we op zo'n moment zelfs de meeste cynische del niet uitbraken. Of het moest zijn dat Moerenhout dat toch ergens heeft opgepikt tijdens zijn research naar de paparazzi-avonturen van kaalgeschoren Britneys en bezopen Amy's. Grenzen zijn er in dat wereldje de jongste tijd immers genoeg verlegd.

Intussen geeft Maarten Vande Wiele zich volledig in dit boordkartonnen walhalla. Hij amuseert zich kostelijk met de talloze eerbetonen aan de verschillende modehuizen. Hun haute-couturekleren stralen rond de sierlijke lichamen van zijn opportunistische sletjes. Zijn zwierige stijl houdt het midden tussen de tekenfilmkitch van de Powerpuff Girls en de gracieuze bewegingen van Catels Kiki van Montparnasse. Het resultaat is als een goede oude Nuts-chocoladereep: verleidelijk en zacht van buiten maar keihard van binnen.