De creatieve bron van Hollywoodscenaristen is al een tijdje opgedroogd. Hun beste producties zijn tegenwoordig veelal bewerkingen van comics. Weinig mensen staan er echt bij stil, maar je moet volgende opsomming maar eens laten inwerken: V for Vendetta, Watchmen, Batman, X-Men, Wolverine, The Incredible Hulk, From Hell, Spider-Man, Sin City, Ghost world, The Spirit, Blade, Road to Perdition, Daredevil, Constantine. Indrukwekkend, hè? En dat terwijl dit lijstje allesbehalve volledig is. Het is ook niet verwonderlijk: tot voor kort was de comicwereld een zeer rijke bron vol onontgonnen verhalen. Enkel Batman en Superman hadden hun plekje op het witte doek al eerder met succes geclaimd.

Na Hollywood lijken nu ook de Europese uitgevers comics ontdekt te hebben. Watchmen was al langer vertaald, Bone loopt in vertaling en nieuwe vertaalplannen schieten als paddenstoelen uit de grond. Uitzonderingen daargelaten, heeft de Amerikaanse uitgeverij Vertigo de lekkerste dingen. Uit hun fonds pikt De Vliegende Hollander nu Y: The Last Man op. Volledig terecht trouwens: de reeks is sinds kort bij het zestigste deel (verzamelbundel tien — in het Nederlands komt de serie enkel uit als bundels) helemaal afgerond en leunt qua verhaalstructuur (én tekenstijl — tekenares Pia Guerra kwijt zich uitstekend van haar taak) erg dicht aan bij wat we hier gewend zijn. XIII bijvoorbeeld is nooit veraf, met dat verschil dat Y: The Last Man niet als melkkoe dient, maar na tien delen perfect wordt afgerond. Dat einde vergeten we trouwens nooit meer!

Het verhaal? Wel, in de zomer van 2002 treft een onbekende ziekte onze planeet die ervoor zorgt dat alle mannen in één keer het bijltje erbij neerleggen. Er zijn maar twee overlevenden: Yorick Brown en zijn aapje Ampersand. Je snapt het: een fantastisch uitgangspunt en de start van een heleboel avonturen. Zo is er de queeste naar het waarom van de plaag, waarom precies Yorick de enige mannelijke mens is die het overleefde, hoe vrouwen het ervanaf brengen zonder mannen, de hoop om weer met zijn Australische vriendin — die er plots wel wat concurrentie bij krijgt — herenigd te worden, noem maar op. Bovendien is de reeks doorspekt met de meest snedige dialogen en oneliners die we ooit lazen, maar iets minder in vertaling. Om van de personages nog te zwijgen: ze komen echt door het papier gekropen. Hyperrealisme. Amusement én diepgang. Dat het wel degelijk kan, bewijst deze reeks. Dit gaat potten breken, onthoud onze woorden.