We weten ondertussen dat Leonardo Da Vinci de seriemoordenaar is die zijn slachtoffers op gruwelijke wijze van hun gezicht ontdoet. We weten alleen niet waarom hij dat doet. Anderen hebben sterke vermoedens dat Da Vinci niet zuiver op de graat is. Ze kunnen alleen niets bewijzen, zelfs al staan ze er bijna met hun neus op te kijken. Bovendien staat het respect voor de uitvinder/kunstenaar in de weg van de provoost die met de zaak is belast.

Dit slot van het tweeluik met een verrassende ontknoping is nog mooier getekend en nog beter verteld dan deel 1. Soms krijg je wel de indruk dat Didier Convard zich te vaak plooit naar Gilles Chaillet die in de eerste plaats alle decors van Venetië, Florence en Milaan tot in de puntjes wil uitwerken. Het zijn gekunstelde scènes waarin zowel de verhaalontwikkeling als de wens om mooie plaatjes te tonen tot hun recht moeten komen. Is al dat rondwandelen en -reizen daarom wel nodig? De intrige is sterk genoeg zonder het op al die locaties te laten afspelen. Liefhebbers van knap getekende decors komen natuurlijk ruimschoots aan hun trekken. Je zou het album bij een reis naar een van deze Italiaanse steden willen meenemen en de werkelijkheid aan de getekende versie willen toetsen.

Dat Chaillet het gezicht van de mysterieuze geliefde van Da Vinci tot het einde moet verborgen houden, noopt de tekenaar tot somtijds potsierlijke houdingen waarbij bijvoorbeeld een geheven glas een blik op haar gelaat verstoort of een camerastandpunt dat haar uit beeld houdt. Dat valt op tijdens de lezing van het verhaal. Maar het is gerechtvaardigd want het draait uiteindelijk allemaal rond haar identiteit... We zouden er nu best mee ophouden vooraleer we nog meer verklappen.