Het slot van Harmony 1 maakte zichtbaar dat een organisatie met veel testosteron achter de paranormaal begaafde Harmony aanzit. In Harmony 2 wordt duidelijker hoe dat zo kwam. Daarvoor gaan we een flink aantal jaren terug in de tijd: we zien hoe een jongere versie van William, Harmony's bewaarengel in deel 1, na een drama met een virus (dat hem persoonlijk trof) waakt over de kleine Harmony, die ook besmet werd, maar tegelijk bijzondere krachten ontwikkelde. We zien een kleerkast in maatpak de boel overnemen in het lab waar William aan een medicijn werkt (of werkte: William vliegt eruit) en hoe nog meer kinderen met bijzondere gaven geselecteerd worden om er met militaire dwang onoverwinnelijke moordmachines van te maken. Harmony, Paynes en de jonge Eden pikken deze making-of niet en de dwangmatige aanpak nog minder en rebelleren. Harmony laat zich zelfs het instituut uitsmokkelen en krijgt het apparaat achter zich aan...

Uitgezonderd het groen en strategisch krimpende broeken doet dat verhaal nogal Hulk-achtig aan. Maar de Mr. Hyde-kant van Harmony blijft, als schattig blond meisje, een stuk lieflijker. We komen in dit tamelijk voorspelbare deel nog niet te weten hoe Harmony uiteindelijk weer bij William terechtkomt of hoe het nu verder moet en zelfs niet waar haar krachten nu eigenlijk vandaan kwamen, maar we leerden alleszins meer over de tegenstand en haar relatie tot William. Het intrigerende mysterie van deel 1 blijft.

De tekeningen van Mathieu Reynès zijn toegankelijk, vlot en foutloos. Grafisch is deze reeks top, inhoudelijk hebben we nog wat voorbehoud. We zouden graag een onvoorspelbare finale voorspellen én een goede afloop voor Harmony en haar vriendjes, maar vrezen met Confucius dat pas "als er schoonheid is in de mens, er harmonie zal zijn in het huis".