Man, man, wat een hetze was dat toch. Kwam er eens een schone strip uitgebreid in de media, van Kerk en Leven tot De Laatste Show, dan werd de auteur Judith Vanistendael steevast ver- en beoordeeld op het feit dat ze de dochter van haar vader was. Haast iedereen ging voorbij aan het feit dat De Maagd en De Neger een eerlijk aftastend verhaal was over onbegrip, woede, ineengestorte dromen, gedwongen volwassen worden, verbazing, berusting en acceptatie. Kortom, een opmerkelijke debuutstrip.

Nu is er eindelijk het tweede deel. De wat oudere Sofie blikt hier nostalgisch, maar toch opvallend nuchter terug op haar relatie met Abou, een Togolese vluchteling. Voor het eerst vertelt ze haar verhaal aan haar dochtertje Leentje. Tedere, grappige anekdotes wisselen af met gitzwarte nachtmerries. Het fijne is dat nu de liefde tussen de hoofdpersonages echt tastbaar wordt en de strip evengoed als eerste deel gelezen kan worden. Bovendien merk je duidelijk dat Judith gegroeid is als stripmaakster. De levensechte dialogen klinken vlotjes in de oren en stuwen de tekeningen vooruit. Maar het vreemde is dat deze strip zijn mooiste kant pas laat zien als de woorden wegvallen. De tekstloze vrijscène en de stille onderdompeling in het zwembad behoren nu al tot de mooiste strippagina's van dit stripjaar.* Daarom is het des te onbeschrijfelijker dat een harde kern van De Standaard-lezers waar de strip in alle glorie wordt voorgepubliceerd, net vallen over die pagina's en zwaar van leer gaan onder het mom van Echte Kunst. Enkele andere bladzijden waar er pakweg geen interraciale speekseluitwisseling te bespeuren valt, zijn een pak minder geïnspireerd, maar dan hoor je niemand roepen.

Hoe dan ook, De Maagd en de Neger 2 is een prachtig album geworden van een getalenteerde striptekenares die ijverig haar weg blijft zoeken en deze ook meer en meer vindt. Een ruw goudklopje, absoluut te ontdekken.

* Hetzelfde wawgevoel lapte ze ons ook al in het eerste deel met de stille wandelpagina van Sofie en haar vader. Je moet het maar doen.