HET PAD VAN JESSICA 1 Daddy!
Renaud + Jean Dufaux • Dupuis 56 p. (SC)
|
|
Weinig verrassende maar pittige 'Hors Dufaux' |
|
Een beetje lezer van Jessica Blandy weet dat deze reeks al vanaf het allereerste album bevolkt werd door tal van rare kwibussen: een sadistische fan van The Doors met een menseneter als broer (De Duivel bij Dageraad), een pedofiele grenswachter (Vuurvreter) of een blinde voodoopriester (Satan, Mijn Broeder). Of wat denk je van een brave huisvader die na zijn uren vrouwen in reepjes snijdt (Als een Gat in je Hoofd)? En ga zo maar door... Ook Jessica Blandy heeft in de loop van de 24 albums heel wat trauma's te verwerken gehad, zoals de dood van tal van haar vriendjes (onder andere in Denk maar aan Enola Gay) en het gewelddadig overlijden van haar eigen vader (Trouble in Paradise). Ze gaf haar lichaam aan de vreemdste kerels (Ik Ben een Moordenaar, Erotic Attitude) en vrouwen (De Bewakers) of werd gedwongen het te doen (Het Meisje van Ipanema). Ze stond meerdere keren op de hitlist van moordenaars (Het Jessica Contract), maar was zelf ook niet vies van wapens en nog minder van sterke drank... Het is een understatement te zeggen dat Jessica de natte droom is van menig psychiater, of ligt dat eerder aan haar uiterlijk dan aan haar innerlijke complexen? We laten het hier in het midden.
In deze laatste trilogie die de Jessica-reeks in schoonheid zou moeten afronden, is Jessica zowel de ultieme obsessie van haar zielenknijper als van een geschift moorddadig duo, dat uiteraard minder vredelievende bedoelingen met de blonde schone heeft. Jean Dufaux schudt in dit album alles uit zijn grote 'Dufaux Receptenboek' waaruit hij ook bij andere reeksen gretig put. Men neme een knappe heldin, gekweld door psychische problemen, combineert dit met een nog veel gestoordere moordenaar (of moordenaars met een oedipuscomplex, waarom niet?), kruidt het geheel met wat onbegrijpelijk occultisme en melancholische blues om het vervolgens te overgieten met een royaal sausje erotiek. Even op het vuur zetten en smullen maar!
Ondanks deze bekende ingrediënten is het album toch om met duimen en vingers van te likken. Niet alleen kon het verhaal ons echt boeien (het behoort trouwens tot de betere in de reeks), maar ook de geschilderde tekeningen van Renaud zijn net zoals in het fel ondergewaardeerde Venus H. een ware lust voor het oog!
Als dit het hors d'œuvre was van de laatste Jessica-trilogie, dan zien we likkebaardend uit naar het hoofdgerecht en het dessert! |
|
> BERT GEVAERT — juni 2009 |