Eindelijk is het dan zo ver. Gelijktijdig met de verfilming verschijnt er ook een (nieuwe) Nederlandse vertaling van de klassieker Watchmen uit 1986. Met

deze oorspronkelijk twaalfdelige reeks vestigde Alan Moore eens te meer zijn naam en faam en werd het Amerikaanse stripverhaal in één klap volwassen.

In het New York van 1985 wordt een gemaskerde held vermoord. Acht jaar eerder werd een wet van kracht die maakte dat enkel door de overheid erkende helden nog hun activiteiten mochten uitvoeren. Het verhaal van Watchmen gaat veel verder dan de zoektocht naar de moordenaar. Op onnavolgbare wijze verweeft Moore een kluwen aan verhaallijnen tot een prachtig geheel. Dave Gibbons staat hem daarin vakkundig bij. Ze bouwen samen een sluitend universum waarin superhelden duidelijk een gecontesteerde rol spelen. Wat de vorm betreft is het duidelijk waarom de makers van Lost Watchmen als voornaamste inspiratiebron noemen. Moores beschouwingen over mens en wereld getuigen van een enorme intelligentie en van een wil om het vermoeide superheldengenre nieuw leven in te blazen. Nite Owl, Dr. Manhattan of Ozymandias, het zijn allemaal figuren die met een ongekende zorg beschreven en ontleed worden.

Buiten alle hoogdravende loftuitingen aan het adres van Watchmen, biedt het album ook een buitengewoon meeslepend verhaal. Beetje bij beetje gunnen de auteurs ons stukjes informatie en de verschillende verhaallijnen helpen elkaar ook voortstuwen tot aan de finale die zeker niet ontgoochelt. Ondanks Moores bijwijlen overdadige ambitie en Gibbons' wat stroeve tekenwerk, kunnen we er niet om heen. Watchmen blijft ook na meer dan twintig jaar niets minder dan een mijlpaal.