Bibliografie van Dominique Hé
• Bankgeheimen USA
• De Avonturen van Roland Donges
• Een Avontuur van Marc Meester
• Pornhollywood
• Sofaletta (vanaf deel 4)
Bibliografie van Philippe Richelle
• Achter de Schermen van de Macht
• Bankgeheimen USA
• De Buitengewone Avonturen van Jordan
• De Krijgers van God
• Donnington
• Mooi als de Dood
• Oorlog en Liefde
BANKGEHEIMEN 2.1
Witwaspraktijken


Dominique Hé + Philippe Richelle • Glénat (Speurwerk)
48 p. (HC)
't Is niet al goud dat blinkt
Deze zomer konden jullie al lezen hoe we over het eerste deel van Bankgeheimen dachten en nu ligt het derde deel al in de rekken. Op het binnenkaft staat bovendien dat het afsluitende deel in juni 2009 zal verschijnen. Lekker tempo vinden we dat! Bankgeheimen zal dan uit acht delen bestaan, onderverdeeld in vier keer twee cycli, waarin tekenaars Wachs (Navarra, deelname aan De Geheime Driehoek) en (Sofaletta) elkaar hebben afgewisseld.

Allerhande fraude, daar draait het in Bankgeheimen om. Want terwijl het in de eerste cyclus over fiscale fraude in de bouw ging, snijdt Richelle nu gesjoemel in de goud- en sieradensector aan. Een vliegtuig volgestouwd met Zuid-Amerikaans goud landt in het Franse Orly. Van daaruit gaat het van tussenpersoon naar tussenpersoon, tot er eentje anders beslist dan was afgesproken. En dan breekt de hel los.

Net als in deel 1, De Vennoten, vertelt Richelle zijn verhaal in een moordend tempo, met erg veel personages en haast constant zappend van de ene naar de andere scène. Dat zorgt ervoor dat je je hoofd erbij moet houden en dat het geheel bij 'n eerste lezing wat verwarrend lijkt. "Lijkt" dus, want de plot zit knap in elkaar, zo blijkt bij herlezing. Als Richelle bovendien de verhaallijnen aan elkaar kan knopen zoals hij dat al eerder deed, krijgen we stellig een boeiende apotheose. En eigenlijk twijfelen we daar niet eens aan. Bankgeheimen kan zich best meten met de eerste Largo Winch-albums. Toegegeven: Hé is niet de àllerbeste tekenaar. Hij beheerst nog niet alle personages (zeker aan de gezichten valt dit op) en ook qua perspectief gaat hij niet steeds vrijuit. Nee, geef ons dan maar Wachs. Al moeten we daar zeker aan toevoegen dat de schoonheidsfoutjes van Hé ons tijdens het lezen niet eens zijn opgevallen, zo spannend.
> TOM DE LENTDECKER — december 2006