Het begon allemaal met één onnozel zandkorreltje. De volgende dag lag er al een hoopje zand onder Kristins haar kast. Wat verderop ontdekte Constant een kei van exact 6.793 gram in zijn woonkamer. 's Anderendaags nog één en dan nog één. Buurman Maurice begon er zowaar wat bij te zweven. En in het bekende artnouveau huis Autrique bouwen stemmen de uitbundigste feestjes. Weet je, het begon allemaal zo onschuldig. Vandaag is de stad Brüsel in de greep van deze ondefinieerbare plaag. Het zand en de stenen overspoelen de historische binnenstad. De bewoners verzamelen hun hebben en houden en vluchten in paniek weg. Mary Von Rathen, vroeger bekend als Het Scheve Kind, werd ter plaatse geroepen en is nu de laatste hoop van de ijlende burgemeester Sleeckx.

De Theorie van de Zandkorrel is zonder twijfel het mooist uitgegeven regulier stripalbum van 2008. Regulier is misschien veel gezegd. Het liggende formaat, de 118 bladzijden, de verstevigde flappen, de mooie box en de prachtige druk eisen haast dat je dit album leest met fluwelen handschoenen aan. Maar de kers op de taart zijn de witte uitsparingen op het zanderige papierkleur. De monochrome platen worden opvallend verlicht door een blinkende witte toets die de vreemde symptomen aanduidt. In het eerste deel was dit nog een opvallend accent, netjes uitgesneden in de pagina. In dit slotdeel schittert het lege wit je fel tegemoet. Om het feest helemaal compleet te maken, is dit tweeluik uit de bevreemdende geschiedenis van De Duistere Steden het beste wat we sinds het album Brüsel lazen. Hoewel het scenario zich ontwikkelde op het ritme van de tekeningen, klopt het als een bus en is het nooit betweterig. Een beetje aandachtige lezer begrijpt het verhaal van de parallelle werelden perfect, maar nergens neemt Benoît Peeters ons bij het handje om ons zijn idee nog eens woordelijk uit te leggen. Ook Belgisch exportproduct François Schuiten is in grootse doen. De steampunk van Brüsel en vooral het Schaarbeekse Horta-huis Autrique, dat door de auteurs recent gerestaureerd werd, zijn zoals verwacht de architecturale aandachtstrekkers. Maar de show wordt dit keer wel gestolen door de personages. Eindelijk tekende Schuiten nog eens tastbare mensen van vlees en bloed, klaar voor een sprong uit de kaders. Het lijkt wel of schrijver Eric De Kuyper die de figuur van Constant mocht belichamen, voor elke beweging zat te poseren, zo mooi is het is.

De Theorie Van De Zandkorrel is een prachtvoorbeeld van hoe schoon de Negende Kunst kan zijn. Laat het je welgevallen.