Onze leerkrachten zeiden het ons vroeger ook al: herhaling is de beste geheugentraining. Bij deze dus: de serie Bankgeheimen is onderschat. Ook dit afsluitende deel van het derde tweeluik (nog eentje te gaan) onderstreept dit nogmaals.

Deze keer is het de beurt aan liefdadigheidsorganisatie Soleil d'Enfance om onder de loep genomen te worden. Pierre Vautier mag dan wel de gulle voorzitter zijn die op elke nieuwe conference op veel applaus kan rekenen, maar is hij wel zuiver op de graat? Tezelfdertijd koopt Immo 99, een vastgoedmaatschappij, plots veel meer op dan anders en dit dankzij het geld van sportschooleigenares Monique Morange. En laat nu net Monique en Pierre iets closer bij elkaar staan dan gebruikelijke zakenpartners en je kan beginnen spitten!

Van de tekeningen van Pierre Wachs (De Geheime driehoek, Navarra) of Dominique Hé (Sofaletta), die om beurten een tweeluik op zich nemen, zullen we nooit warm lopen. Dikwijls zijn de figuren té statisch of gewoon slordig neergezet, maar dat stoort bij het lezen niet echt, het doet je nog meer focussen op het verhaal. En trouwens: niemand zal beweren dat een Neil Young of een Bob Dylan een zuivere stem heeft en toch doen ze het tot op de dag van vandaag telkens weer!

Philippe Richelle (Achter de Schermen van de Macht) slaagt er voor de derde keer op rij in om een goed uitgebalanceerd verhaal te schrijven, mét spanning, zonder deus ex machina, met geloofwaardige alibi's en zonder veel poeha. Denk aan Largo Winch, aan I.R.$. ook, maar zonder de sensatie. Om al deze redenen vinden wij Bankgeheimen zeer lees- en aankoopwaardig.