Laten we beginnen met de achterflap van het eerste deel van deze serie te ontkrachten: De Erfgenaam is hoegenaamd niet afzonderlijk te lezen. Wie De Tien Geboden niet vers in het geheugen heeft zitten, is er bij voorbaat aan voor de moeite. Er wordt haast constant verwezen naar zowat alle voorgaande episodes. Bij voorkeur heb je de hoofdreeks trouwens chronologisch gelezen. Dit raden we niet alleen aan omdat het toch een ander licht schept op de gebeurtenissen, maar vooral omdat De Erfgenaam chronologisch verloopt en het op die manier makkelijker te volgen is. Een hele brok om te herlezen dus, maar het loont de moeite!

Merwan Khader is ondertussen aangekomen in het Vaticaan. Als gast of als gevangene, hij weet het zelf nog niet. Om de tijd te doden leest hij verder in de memoires van Halid Riza. Die is ondertussen bevriend geraakt met onderzoeker Farag Idriss, die op zijn beurt Shelley McGuire, de Amerikaanse uit deel drie die ontsnapte aan de explosie van meteorieten, weer op het toneel brengt. Shelley en Merwan raken al gauw zo bevriend met elkaar dat ze open kaart spelen en zo ontdekken dat de laatste soera in het labyrint van Thot ligt. Ze besluiten om er heen te gaan, er staat maar één probleem in de weg: alleen Farag heeft de middelen en die weet nog van niets...

Tegen spin-offs staan we steeds sceptisch. In veel gevallen gaat het immers enkel om uitmelkerij. Ook De Tien Geboden maakt er zich schuldig aan met De Fleury-Nadals. Deze Erfgenaam is wat dat betreft wel van een ander kaliber. Giroud bouwt de spanning zorgvuldig op door verleden en heden met elkaar af te wisselen, een oude truc, maar ze werkt nog steeds! Het moet echter gezegd dat Béhé wat slordiger te werk gaat sinds Het Manuscript. Niet dat het erg stoort of dat hij nu ronduit lelijk tekent, verre van, maar het valt gewoon op dat hij zijn vette lijnenstijl (uit tijdgebrek?) min of meer achterwege laat. Beschouw het als detailkritiek, want verder blijkt al een tijdje dat De Erfgenaam een waardige opvolger is van de hoofdreeks. Elk deel van dit vijfluik lijkt daardoor beter te worden. Wij maken onze borst al nat voor een ongetwijfeld spetterende finale!