sHA... gelukkig weer een nieuw deel van deze hemelbestormer. Saito doorloopt in zijn opleiding tot arts allerlei ziekenhuisafdelingen die in verschillende opeenvolgende verhaalcycli worden verteld. Hij heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel, en dat staat hem telkens in de weg. Want de Japanse ziekenhuizen zijn niet rechtvaardig. Eigenbelang, gezichtsverlies, klassejustitie, enzovoort, enzovoort spelen allemaal een rol. Saito wordt daarmee geconfronteerd, gaat er langzaam aan kapot, en... ONTPLOFT. Als een razende Roeland gaat hij tekeer om deze misstanden recht te zetten. Dit levert hem véél problemen op om zijn opleiding voort te zetten, maar er is telkens wel een arts die hem toch steunt en stiekem bewondert.

In dit deel werkt Saito in de afdeling psychiatrie. Het duurt een tijdje voordat het grote onrecht in deze afdeling naar voren komt. Het eerste thema is het recht op geluk van deze patiënten. Twee patiënten raken verliefd op elkaar. Hoe gaan de artsen daar mee om? Voorlopig kan dit wel gedoogd worden. Het tweede thema gaat over de vooroordelen over deze groep patiënten. Als een man een aantal schoolkinderen vermoord en hij blijkt een psychiatrische patiënt te zijn, keren de heren artsen van zijn afdeling zich tegen hem. De pers vervormt de publieke opinie over psychiatrische patiënten. Saito en zijn leidinggevende vinden het echter hun taak om de pers uit te leggen dat niet alle psychiatrische patiënten potentiële moordenaars zijn. Daarbij krijgen ze tegenwerking van hun ziekenhuis. Dit wordt vervolgd in een volgend deel.

Deze reeks heeft in Japan al enkele zenuwen blootgelegd over de Japanse ziekenzorg. Je zou Say Hello to Black Jack dan ook bijna een politiek pamflet kunnen noemen. Of er nadien ook daadwerkelijk iets is veranderd? Dat zou natuurlijk een groot succes zijn. Tekenend is namelijk de Japanse mentaliteit. Bij zowel artsen als patiënten is een soort apathische houding waar te nemen. Volgzaam en kritiekloos ondergaan de patiënten de behandelingen, er blind op vertrouwend dat de artsen het beste met hen voor hebben. Wellicht zit dat meer verweven in de Japanse tradities dan in de Europese.

De auteur levert mooi zwart-wittekenwerk af met een ietwat hoekige stijl, dicht tegen het realistische aan. Met veel zwart, rasters en arceringen levert het contrastrijke plaatjes op. Zoals in veel manga zijn ook hier de menselijke emoties wat sterker neergezet. Als iemand veel verdriet heeft loopt het snot uit de neus zullen we maar zeggen... ahum.

Afgaande op de Franse vertaling zijn er nog drie delen te gaan voor Glénat, die zich sinds enkele maanden wat lijkt te herpakken bij zijn onhandige uitgaventempo voor wat betreft manga. Het jaar 2008 wordt voor Glénat naar eigen zeggen hét mangajaar.