Sinds de lancering van het eerste deel in 1989 is deze serie steeds een buitenbeentje geweest. Niet zozeer omdat het genie Ledroit (van Sha en Silo) de eerste vijf delen tekende of omdat daarna Pontet het overnam, maar veelal omdat de serie steeds het midden hield tussen de Amerikaanse comics en de meer traditionele Europese strips. Maar laat dit jou vooral niet afschrikken om je op deze prachtige reeks te storten of om verder te lezen, indien je ook maar enige sympathie voor het sf-genre koestert. Op het eerste gezicht lijkt Kronieken van de Zwarte Maan het zoveelste doorslagje te zijn van de eeuwige strijd tussen goed en kwaad, maar het thema is op zo een originele manier benaderd en uitgewerkt met pareltjes van tekeningen, dat het niemand onberoerd kan laten.

In dit alweer negende deel heeft prins Parsifal de troepen stevig onder controle, maar toch drijven er zwarte schaduwen boven het keizerlijk paleis. De troepen van Zwarte Maan staan paraat om het keizerrijk binnen te vallen. Na maandenlang ploeteren heeft meester Grumpedth de helse oorlogsmachine Juggernaut afgeleverd in Moorsk bij Ogen en Fratus. Wismerhill wordt door Thorn aangeduid als opperheer van ontkenning en dus als leider van de troepen van Zwarte Maan. In ruil moet hij een deel van zijn menselijkheid (zijn potentie meerbepaald) afstaan. Hij krijgt wel enkele dagen respijt en in die tijd bevrucht hij dan ook de negen prachtigste vrouwen van de planeet. Een mens zou voor minder… Hoe dan ook, als opperheer van ontkenning en met nieuwe, ongekende superkrachten kan Wismerhill de strijd met het keizerrijk aanvatten.