Je zou de jeugd van Lincoln, bijgenaamd "Houten Kop", kunnen vergelijken met een vuilgebekte versie van de Lucky Luke-klassieker Billy the Kid. Lincolns eerste drie woordjes waren dan ook "Shit", "Fuck" en "Sloerie". Een slechte jeugd dus en wellicht een verklaring waarom het hondsvot de glimlach schuwt en kiest voor een onzeker bestaan als notoire schurk in het wilde westen.

Lincoln etaleert daarbij te pas en te onpas zijn cynische zelfhaat dat merkwaardig genoeg niet door elk van zijn medemensen wordt gedeeld. Na een schavuiterige overval in een klooster, roept een monnik ‘m nog bemoedigend na: “Dat God je mag vergeven!”. “Ja, spot maar met mijn uiterlijk...”, is het rake antwoord. Een bladzijde verder ontmoet hij tijdens het vissen (met dynamietstaven als aas!) een sjofel figuur die zich voorstelt als God... Lincoln wil aanvankelijk met rust gelaten worden. Toch wijkt God nauwelijks van zijn zijde. Wat ziet hij in Lincoln dat de kwaaie vogel zelf niet ziet of wil zien?

Diepzinnige zedenpreken, snedige replieken, woordenloze semi-slapstickscènes en milde tot pijnlijk spottende woordenvloeden wisselen elkaar af in een razend tempo. Een estafette dat knettert en knalt dat het geen naam heeft! Bovendien is de originele westernsetting van het eeuwenoude Messias-verhaal ontegensprekelijk een lezenswaardige verademing.

De broertjes Jouvray, Jérôme (tekenaar) en Olivier (scenarist), en inkleurster Anne-Claire (vrouw van Jérôme) maakten van Lincoln een bekroond familieonderonsje: op het prestigieuze festival van Angoulème kreeg het een nominatie voor het beste scenario en op het festival van Sierre werd het bekroond als beste debuut. Deze buitengewoon amusante westernkomedie kunnen wij zelfzeker en met de revolver onder jouw neus aaraden. Hopelijk blijft dit soort verhalen als maatstaf gelden voor kersverse uitgever TOOG.