In New York vallen de eerste doden. Steevast slachtoffers van zus Camilla en broer Drago, twee genadeloze aasgieren van de zuiverste soort. Beiden bloedmooi, maar ijskoud als het lemmet van hun vaders zwaard. Toen hun vader vermoord werd door de andere vampiers omdat hij zijn oude levenswijze niet wou opgeven, zwoeren ze elke onsterfelijke te doden. De enige die hen kan stoppen is een andere half vampier/half mens. En die aasgier wordt gevonden... Daarnaast zijn er nog de anderen, de gewone mensen, de stervelingen. Onder hen inspecteur Vicky Leonore en haar assistent Benito Spiaggi, agenten die deze raadselachtige moorden onderzoeken. Spoedig komen ook zij in de ban van het verraad, de macabere feesten en de smerige intriges.

De plot klinkt zwaar, overdreven en hopeloos van de pot gerukt, maar niettemin slaagt scenarist Dufaux (Murena, Jessica Blandy, Djinn, De Rovers van Keizerrijken...) er een tintelend en venijnig geheel van te maken. Schaamteloos verknipt hij de vele kleurrijke fantasy-elementen en kleeft ze onverwachts maar naadloos in een donker acid reflux detectiveverhaal. Daardoor blijkt de realiteit nooit te zijn wat ze zou moeten zijn. En het werkt, de saus pakt en smaakt heerlijk. 

Hoe dan ook, de enige en ware held van dit gitzwart drama is de Zwitser Enrico Marini (De Schorpioen, Gipsy, Ster van de Woestijn). Zij die de albums durven te doorbladeren, staan onmiddellijk aan de grond genageld. De tekeningen zijn een overdonderende uitbarsting van geweld en kracht. De inventieve kadrering is zo wild als een manga. Zijn kleurenpalet wisselt van staalblauw tot bloedrood, van actiescène tot passioneel sadomasochisme om uiteindelijk te stranden in het grauwste zwart dat je kan vinden. Het zwart van de dood.

Bij het verschijnen van het laatste deel van deze eerste cyclus, werden de eerste drie albums heruitgebracht in een softcover. Een slappe kaft voor een harde inhoud.