Een vizier. Een leegstaand appartement. Plots, een kogel in het hart. Geen spoor te bespeuren. Dát is de handtekening van een huurmoordenaar. In De Killer krijg je een meer dan compleet beeld van de gedachtengang van een van hen. Mooi is het allemaal niet. Het is een egocentrische, rigoureuze koude kikker zonder ook maar één gewetensbezwaar. Onopvallend, eenzaam genietend van zijn bloedgeld. Kortom, een rasechte klootzak. Een laatste opdracht van de Columbiaanse maffia doet hem echter uit de anonimiteit treden. Niet alleen moet hij enkele hoge pieten omleggen — geen probleem —, maar daarnaast moet hij de zoon van de Godfather inwijden in de killerskunst.

De Killer leest als een alligator. Lui, langzaam voortkabbelend, plots in twee drie pagina's ontploffend, je in een razend tempo meesleurend en je totaal verscheurd achterlatend, om dan uiteindelijk weer rustig verder te gaan, alsof er niets is gebeurd. Ondertussen krijg je een vreemd soort respect én vrees voor die antipathieke pokkevent en wordt je honger naar antwoorden deel na deel groter en groter.

De tekeningen van debutant Luc Jacamon vormen een zelden geziene eenheid met het scenario. De grote ruwe bladzijden met weinig hokjes en de rustige inkleuring, kunnen van het ene moment op het andere ontploffen in een hypergeweldadig kleurenpallet, om uiteindelijk weer de personages op te nemen in zijn realistische achtergronden. Terecht kreeg de strip in 2002 de Grote Prijs St. Michel voor het beste album van een Franstalige auteur daarmee Persepolis, Bouncer en Tardi’s De Stem van het Volk roemloos achter zich latend.

Daarbovenop krijgt scenarist Matz ons eeuwige respect voor zijn beslissing om deze topreeks met dit vijfde deel te stoppen en niet uit te melken tot pakweg XIII albums. Meer nog, binnenkort zal hij je verrassen met een nieuwe harde cynische flikkenserie, Bad Guys, in samenwerking met Wilson (De Jeugd van Blueberry).