Het is haast onmogelijk om niet aan de films van Quentin Tarantino te denken bij het lezen van Headshot. Twee killers keuvelen gezellig over schoenen, schieten daarna een man, een hoertje en twee hondjes dood, en zetten daarna doodgemoedereerd hun alledaagse discussie verder. De politieagenten Perry en Carlisle achterhalen snel dat de vermoorde man een belangrijk senator is en dat het hoertje minderjarig blijkt te zijn. Sporen naar de moordenaars zijn er genoeg, maar wanneer de FBI zich ermee bemoeit, moeten ze hun onderzoek staken. Tot groot ongenoegen van vooral Perry, die als rechtschapen politieman dit verbod aan zijn laars lapt.

Wat een geluk dat we na het beëindigen van De Killer niet lang hoefden te wachten op een nieuw scenario van Matz. Toegegeven, dit eerste deel van Headshot kan (nog) niet tippen aan De Killer, maar Matz bewijst dat hij met groot gemak spannende actiethrillers uit zijn mouw kan schudden. Dat belooft voor de toekomst. Dat Headshot geen tweede De Killer is, heeft hoofdzakelijk met Colin Wilson te maken. Deze Nieuw-Zeelander, die onder meer Waterratten en enkele albums van De Jonge Jaren van Blueberry op zijn actief heeft staan, haalt lang niet het niveau van Luc Jacamon. Maar de geslaagde computerinkleuring zorgt er voor dat Headshot in een gepaste, kille sfeer baadt, en dat de wat stereotiepe tekeningen minder storen.

Kortom, een leuke actiereeks zonder meer en een prima zoethoudertje in afwachting van een hernieuwde samenwerking tussen Jacamon en Matz. Deze zouden al begonnen zijn aan een reeks die de invloed van de media op de politiek op de korrel neemt. En Matz sluit niet uit dat hij enkele losse verhaaldraden uit De Killer oppikt om er een nieuwe cyclus rond te bouwen.