Ergens voor de kust van Sumatra op een prachtige cruiseboot ergeren de Luikse politiecommissaris Crémèr en zijn even domme, bolle assistent Lucas zich aan het zoveelste hoopje hondenkots van hun zeezieke labrador Jessica. Waar blijft die hond het halen? Professor Shrewbury kijkt het trio geamuseerd toe. Verrast door het naïeve rechtschapenheidsgevoel van Crémèr nodigt hij het drietal uit voor een geanimeerd gesprek met zijn geleerde collega's, pater Brullere en antropoloog Spengler. Het thema: de evolutietheorie! De discussie is meer dan hevig, de nacht meer dan kort. De volgende dag maakt de dolgedraaide bende een uitstap naar een klein tropisch eilandje. Op hun tocht door het woud krijgt Shrewburry een boomstam op zijn hoofd. Dit was pure moord! Commissaris Crémèr kon direct de dader klissen. De bijl in zijn handen was nog warm... Schuldige was een klein aapje, de Kiyoe-Kiyoe... wat bij Spengler direct de obligate vraag oproept: moet de dader nu berecht worden volgens de wetten van de mensen of door de natuurwetten?

Sfar! Larcenet! Voilà, de hoge woorden zijn er uit. Baudelaire-tekenaar Casanave haalt duidelijk de mosterd bij Manu Larcenet hoewel hij laat uitschijnen dat beiden elk autonoom hun tekenstijl ontwikkeld hebben. Dit gelukkig toeval zorgt er nu wel voor dat hij Larcenets reeks Een Knettergek Avontuur van... mocht verderzetten met een episode rond Atilla de Hun. Om het toeval nog iets groter te maken, kleurt Manu’s broer Patrice Larcenet (die ook al aan De Dagelijkse Worsteling werkte) de Crémèr-strip in. Ons niet gelaten, wij blijven fans van die losse Franse stijl. Ook scenarist David Vandermeulen heeft lange teentjes. Helaas, moeten ook wij er lichtjes op trappen. Het burleske, filosofische verhaal is origineel en boeiend om te lezen, maar haalt nog niet het niveau van pakweg De Kat van de Rabbijn. Daarvoor zijn de karakters te weinig onderbouwd en lijken de dialogen soms geplukt uit een pamflet. Hoewel hij ons geen mening opdringt, kan een blinde zien dat deze strip een aanklacht is tegen ons koloniaal verleden. Het geheel komt hierdoor vaak logger over dan eigenlijk de bedoeling was.

Toch blijft De Zwakste Schakel een fijne kennismaking met de betere strip. We hebben er alle hoop op dat het juiste evenwicht wordt bereikt (met nu graag een snuifje Maigret-pastiche, maestro) in Crémèrs volgende onderzoek. En geef ons nu maar een vers gebraden kommetje apenhersens.