In het indrukwekkende, nog steeds uitdijende universum van Donjon, waarbij Zenit de hoofdreeks is, gaat Ochtendgloren over wat zich voor de glorietijd afspeelde. Ondanks het feit dat je weet waar deze reeks eindigen zal — bij het begin van Zenit dus — boet het verhaal niet aan spankracht in. Integendeel zelfs, dit uitgangspunt maakt het allemaal interessanter waardoor het verhaal sterker wordt. Dit gaat wel wat ten koste van de absurde humor, waarvan Zenit bol staat, maar dat mag de pret zeker niet drukken.

De tijd van de grote koninkrijken is voorbij. Veel energie is verloren gegaan aan de oorlog met orken en kwelduivels. Daardoor zijn de meeste donjons van weleer niet meer dan versterkte boerderijen. De latere eigenaar van de Zenit-donjon, Hyacint, wordt door zijn vader naar zijn oom Flagstone gestuurd om wat levenservaring op te doen. Wat Hyacints vader niet heeft verteld, is dat zijn oom kreupel is en altijd is behandeld als het onderdeurtje van de familie. Toch geeft Flagstone zijn neef een eerlijke kans, doch zonder privileges. Na zijn avontuur met de Bombaste in het eerste deel, wordt Hyacint een nieuwe opdracht in de schoot geworpen. Deze keer moet hij het plan van zijn oom, een metroproject met ondergrondse boten, aanprijzen bij zijn leraar Fontaine, tevens hoofd van de commissie die de haalbaarheid van nieuwe plannen bestudeert. Een moeilijkheid is dat Fontaine het plan idioot vindt en op de koop toe is-ie onomkoopbaar.

Zoals de vorige keer verschijnt kort na een deel Ochtendgloren ook een tweede deel van Avondschemer, getekend door Sfar. Later op het jaar verschijnen dan eindelijk de eerste delen van de andere spin-offs Donjon Parade door humorgod Larcenet en het grafische buitenbeentje Donjon Monsters door Mazan.