Vijftien jaar na de voltooiing van Het Derde Testament komt nu ook een einde aan de prequelcyclus Julius... Wat stond er eigenlijk ook alweer in dat Derde Testament? In elk geval zijn die geschriften in deel 5 meer dan ooit de inzet van een machtstrijd tussen Julius en de Sar Ha Sarim, de Prins der Prinsen, de uitverkorene van God, de nieuwe Messias. Julius moet zelf een zware tol betalen voor hij weer in zijn aloude grandeur van Romeins generaal wordt hersteld, weliswaar om een eigen agenda uit te voeren.

Thimothée Montaigne en Alex Alice maken er een even epische slotsom van als Alex Alice en Xavier Dorison van het laatste deel van Het Derde Testament. Daar trekken ze tachtig overweldigende pagina's voor uit waarin wapengekletter zich afwisselt met verbale steekspelen. De decors, bladschikkingen, de uitgekozen perspectieven en camerastandpunten, de visuele vondsten met de raven en alles aan de tekeningen is weloverwogen en filmisch. En dan dat einde, het inzicht, en de epiloog, een uitnodiging om meteen weer de middeleeuwse cyclus te lezen.

Het zit erop. Het zit er helaas op. Alex Alice kan nog eventjes voort met zijn reeks Het Kasteel van de Sterren. Voor Thimothée Montaigne wenkt een samenwerking met Yves Swolfs voor een tweeluik van De Prins van de Nacht. Hopelijk kruisen hun beider wegen elkaar ooit weer voor een historisch gesitueerde reeks.