Spook en Skelet schieten niet altijd goed met elkaar op... Terwijl Spook zich al heeft neergelegd bij het feit dat hij nooit het hiernamaals zal kunnen verlaten, probeert Skelet toch nog een of ander achterpoortje richting mensenwereld te vinden. Cynisme versus hoop, grauwe duisternis tegen hemels licht, berusting tegenover koppigheid, maar je gaat er zonder problemen in mee. In vijf licht absurde, maar al bij al redelijk toegankelijke kortverhalen en een afsluitende epiloog die ons met meer vragen dan antwoorden achterlaat, schetst auteur Thijs Desmet een geheel eigen hilarische interpretatie van de christelijke tradities over hemel en hel. Met een premature versie van het hoofdstukje Spokenuur won hij in 2014 trouwens al De Plastieken Plunk.

De inspiratiebronnen zijn duidelijk. We moesten onwillekeurig denken aan Dante Alighieri die samen met Vergilius zijn highway to hell aflegt in de Divina Commedia. We konden niet om de vergelijking met Heer Vastenavond Van As van Éric Liberge heen, die ook een skelet doet opdraven als protagonist. We moesten zelfs de link leggen met stalgenoot Jan Truyens die in zijn Over God z'n Broer en Andere Fijne Vleeswaren een gelijkaardige thematiek afhandelt. Desmet mixt alles tot een verknipt, maar verbazend coherent geheel en weet ons vooral te overtuigen met zijn sterke paginagrote tussenprenten: de pièta op de voorpagina, de tandwielen van een eeuwigdraaiend raderwerk, een beeld van een donkere road to nowhere...

De tandem Bries/Luca School of Arts lijkt stilaan het kruim van de alternatieve Vlaamse strip onder zijn vleugels te hebben. We hadden al fijne albums van Lukas Verstraete en Wide Vercnocke en ook deze Thijs Desmet hoort mooi in dat illustere rijtje thuis. En die hel? Da's voor losers!