Vaders en hun kinderen die samen een kunstwerk in elkaar boksen, het loopt zelden goed af. Denken we maar aan het nu al beruchte duet dat Marina Wally samen met haar vader Eddy te berde bracht in het intussen ter ziele gegane Tien Om Te Zien... Tekenaar Hermann en zijn zoon Yves tonen hoe het wel moet: het derde deel van hun zogenaamde Amerikaanse triptiek, The Girl from Ipanema, is een goedgeoliede, van poten en oren voorziene, politiethriller met het hart op de juiste plaats.

Dorothy en Jennifer, twee naïeve plattelandsmeisjes, trekken naar Hollywood om 'iets' in de filmwereld te worden. Dat 'iets' blijkt zich vooral op gordelhoogte af te spelen en de twee meisjes komen al snel terecht in een wereldje vol mannen met foute kapsels en nog foutere belastingaangiftes. Als Dorothy bij een banaal ongeval om het leven komt, betekent dat het begin van een serie bloedige afrekeningen die de hele Californische onderwereld door elkaar schudt. De rechtlijnige cop Ron Chavez bijt zich vast in de hele zwik en gaat als een eenzame Witte Ridder op zoek naar de verdwenen Jennifer, een speurtocht die hem al snel in het vaarwater van de lokale maffia brengt. Voeg bij dit scenario nog een snuifje corrupte flikken en een kilo geile seks en u krijgt een explosief mengsel in vergelijking waarmee een kilo semtex hoogstens kan dienen om een barbecue aan te steken.

The Girl from Ipanema laat, zoals we dat van Hermann gewend zijn, niet de mooiste kant van de mensheid zien. Onder zijn pen wordt Hollywood een fascinerende poel van verderf waar de geur van ontbinding nooit veraf is en waar het leven een ziekte is die nooit geneest. Slechts in het begin en in de magistrale slotscène, die zich — godbetert — in een windmolenpark afspeelt, laat Hermann zich even tot een luchtiger palet verleiden. Alsof de zon acte de présence geeft in de hel...

Over de prestaties van Yves H., Hermanns zoon, kunnen we alleen maar lovend zijn (en God weet dat zoiets pijn doet). Zijn barokke, met wrange kwinkslagen doorspekte, beschrijvingen en dialogen vullen zijn vaders tekenstijl perfect aan. Toch lijden sommige platen aan het Blake en Mortimer-syndroom: de lezer krijgt hele lappen tekst voorgeschoteld en dat haalt de vaart er soms wel wat uit. Een foutje dat we maar al te graag vergeven. Vader en zoon Hermann zijn nu eenmaal het sympathiekste familiebedrijfje dat we in jaren zijn tegengekomen...