Een dienstmeid holt verschrikt door de bossen, achternagezeten door een niet nader genoemd gevaar. Weet zij veel dat rennen al lang niets meer uithaalt. De dodelijke godsdienstwaanzin die op haar jaagt, zal weldra heel Europa overspoelen. Medio 1560 wint de hugenootse gemeenschap aan zieltjes en invloed. Elie, hugenoot en toekomstige heer van Sauveterre, raakt het spoor van zijn jongere broer en zus bijster na een katholieke inval. Tijdens zijn jarenlange zoektocht naar hen werkt hij zich op binnen het gevolg van de hugenootse koning Hendrik van Navarra. Die sloot dan weer een politiek huwelijk met de katholieke Margaretha van Valois. En (ook) de rest is (een bloedige) geschiedenis, eentje waar de jonge Sauveterre middenin zit...

Laat je niet vangen, dit verhaal begint dan wel met een hollende dienstmeid, op de achtergrond speelt iets dat al veel langer bezig is. Er zijn dus twee mogelijke oplossingen: je geschiedenis kennen, of de tekstkadertjes die de hollende dienstmeid vergezellen meteen aandachtig lezen. Het helpt om je weg te vinden doorheen alle laagjes van de hugenootse twisten. De hugenotenoorlogen speelden in troonzalen, maar evengoed in volkse keukens, met alle kenmerken van een burgeroorlog.

Dat mag allemaal nogal technisch lijken maar de auteurs vergeten hoegenaamd het verhaal niet. Bijt daarom zeker door de maaltijdscène met alle majesteiten. Die scène toont de verhoudingen en eens daar voorbij schakelt het verhaal drie versnellingen hoger. Een wijze beslissing van het scenaristenduo Éric Stalner-Pierre Boisserie dat ons eerder onder meer Het Kruis van Cazenac en Flor de Luna presenteerde. Ondanks alle mee te geven feiten toch de vaart in het verhaal houden, lijkt ons een voorwaarde om ook die lezers te blijven boeien die, anders dan wij, een minder warme relatie hebben met geschiedenis.

Stalners tekeningen helpen twijfelaars over de streep. Vooral de vele scènes waar de personages elkaar aan het puntige staal (proberen te) rijgen, zijn de moeite waard. Zeker als ze origineel gebracht zijn... Let maar eens op de geschaduwde schermscène in het Louvre.

Sint-Bartholomeüs blijkt de kroniek van een historisch aangekondigd bloedbad, een verhaalthema zoals De Krijgers van God eerder voorschotelde bij Dark Dragon Books. Die albums kozen geleidelijk voor een docu-achtige aanpak, met 'verteller'. Deze Daedalus-uitgaven blijven een verhalende stijl hanteren. Extra historische context samengevoegd in een achtergronddossier. Helemaal zoals wij het graag zien.