Er was eens — ja, zo beginnen alle geweldige verhalen — een plaats waar volwassenen al hun zorgen kunnen vergeten. Plezierpiek, want zo heet het, was één groot pretpark waar elke burger er als cosplayer verkleed zijn of haar vakantie doorbrengt met gokken, relaxen en pure decadentie. Een sexy robot genaamd A.L.I.C.E. bestuurt en regelt deze wonderlijke wereld. Zij zorgt voor het bijbouwen van robotpersoneel, het handhaven van de orde en de organisatie van brood en spelen. De enige mensen die er werken, zijn Urban Interceptors, zogezegde politieagenten die er stoute boefjes proberen uit te schakelen voor het oog van duizenden camera's. En intussen wordt er gegokt welke agent zich ontpopt tot held. Alles in Plezierpiek is er één oppervlakkige commercie. Losers en platzakke gokverslaafden worden er in alle stilte uit de weg geruimd. Smile, je bent op Plezierpiek. Opperregulator A.L.I.C.E. wordt bijgestaan door haar schepper, Springy Fool. De eigenaar van Plezierpiek heeft zich netjes verkleed als een reusachtig, hyperkinetisch konijn om zijn verleidelijke brok terrabytes te ondersteunen. Maar plots valt de elektriciteit uit. Een bom. Terroristen hebben het op dit hemelse paradijs gemunt. Uiteindelijk wordt er een kind vermoord. Sindsdien is Springy Fool het noorden kwijt. Zijn bewakingsdienst laat enkele nepschuldigen executeren waardoor de speelse routine in Plezierpiek hervat. Maar er is meer aan de hand. Veel meer.

Scenarist Luc Brunschwig (Bob Morane, De Macht der Onschuldigen, Makabi) schrijft zich met deze Urban regelrecht de stripgeschiedenis in. Zijn cynisch sf-scenario flirt zowel met sprookjes (Pinokkio, Alice in Wonderland,...) als filmklassiekers (Blade Runner), maar heeft meer dan genoeg eigenheid om ons hart te winnen. De ambitieuze Brunschwig maakte het ons niet altijd even gemakkelijk. Maar dit voorlaatste deel haalt even de stekker uit de zoveelste versnelling en verrassingen die ons de vorige strips zijn voorgeschoteld. Via flashbacks zoomen we nu geregeld in op de mysterieuze Springy Fool. Pagina na pagina vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Mega! En dan zijn er die tekeningen...

Tekenaar Roberto Ricci werkt al jaren op onze heupen. De Italiaan tekent zo langzaam dat er steeds enkele jaren tussen elk album zit. Maar dan herlees je voor de elfendertigste keer de reeks om toch maar de laatste finesses niet te missen, en dan word je weer stapelverliefd op 's mans authenticiteit. Tot in het kleinste vezeltje klopt zijn originele sf-wereld. Ricci's focus op elk detail maakt de prenten overladen, maar toch staan de figuren er vol in. Cynisch, sensueel, gewelddadig, energiek of gewoon dood. Zij beheersen de krappe ruimte. We moeten er niet omheen draaien: Ricci is een klasbak.

Onlangs werd de reeks door meer dan 2.200 lezers van het Franse stripforum BD Gest' verkozen tot beste Europese reeks van het jaar. Een terechte beloning voor dit pareltje, want ook voor ons is Urban de beste sf-strip van dit decennium.