Dit is het soort fellowship-verhalen die op papier niet stuk kunnen. Een vroeger gezelschap van orks, die de Meute van de Griffioen werd genoemd en in hun hoogdagen de machtigste vijanden de baas waren, wordt door de ork Mo-Kua opnieuw bij elkaar verzameld om een gevaarklijke vijand voor het rijk terug te dringen. Die vijand is een geest-demon die het bevel voert over horden duistere orks. Tevoren was een Muur bestand tegen het rapalje, maar nu is de betovering die de Muur in stand houdt, danig verzwakt. Een invasie is nakend, de Meute van de Griffioen moet haast maken. Maar het opzoeken en overtuigen van de vroegere telgen loopt niet altijd van een leien dakje. Het verleden speelt nog mee...

Eigenlijk wisten we niet zo goed wat we hiermee moesten aanvangen. De Aziatische setting is van Okko-kwaliteit, de tekeningen en bladschikkingen zijn soortgelijk en toch drukt Huurlingen een eigen stempel. Tot halverwege het album vroegen we ons echter constant af wanneer er menselijke figuren zouden komen. Pas toen we doorhadden dat die niet meer zijn te verwachten, konden we ons ten volle overgeven aan deze bizarre wereld vol Aziatische orks met een eigen fantasylogica.

Wie de sterktes van Nicolas Jarry kent door 's mans andere fantasyreeksen, mag zich ervan verzekeren dat dit van hetzelfde laken een broek (of een kimono) is. Je krijgt een stevig verhaal voorgeschoteld, zelfs met een vleugje humor, dat zowel progressief (de dreigende invasie) als regressief (het gemeenschappelijk verleden van de Meute) verloopt. In dit eerste deel wordt er nog te weinig van dat verleden uitgespit, we kunnen alleen maar aannemen dat dit in de volgende albums het geval zal zijn... zonder dat het hopelijk storende scènes worden die de voortgang van het tegenwoordige verhaal belemmeren. Jarry kennende, hebben we daar alle vertrouwen in. Dat hij al een opmerkelijk tekentalent als Italiaan Paolo Deplano aan zich kan binden, is een goed teken.